Terug in de tijd in Tsjechië
Moravie zuiden
Tsjechië
Madeleine
Terug in de tijd in Tsjechië
Kloek duwt de serveerster het karretje met dampende borden vooruit. Bij elk tafeltje met gasten komt het wagentje met een ferme ruk tot stilstand en overhandigt ze met een vriendelijk knikje de borden. Een gesprekje voeren doet ze bijna niet. Dat hoeft ook niet, want op de persoonlijke menukaart, geplaatst op een tafel die tijdens je gehele verblijf 'van jou' is, staat wat je te eten krijgt. Er wordt rekening gehouden met diëten en eetwensen, maar verder is er geen keus. Wij knikken vriendelijk terug als ze onze borden op tafel zet. Snel beent ze snel verder naar de overige hongerige gasten. Welkom in het Tsjechische Jeseníkygebergte in Moravië-Silezië. Welkom in Vila Vlasta in Karlova Studánka.
Zo rond 1800 kwam in Karlova Studánka de medicinale wellness tot bloei. In wat destijds nog het Oostenrijkse Silezië was, maakte Vincent Priessnitz naam met zijn bijzondere geneeswijze. Hij was van mening dat veel kwalen genezen konden worden door de combinatie van frisse lucht, aangepast en gezond eten, lichaamsbeweging, (koud)waterkompressen en het medicinale bronwater dat in dit gebied volop aanwezig is. Zijn overigens nog steeds bestaande kuuroord staat in de boeken als een van de eerste in Karlova Studánka. Er volgden al snel meer kuuroorden en met het 'gezonde' imago en het sprookjesachtige aanzien is het niet zo verwonderlijk dat de stad in 2013 door de New York Post is genoemd als één van de 46 bestemmingen die je móet bezoeken.
Handen en voeten
En die toeristen komen er. Jaarlijks zo'n 300.000 waarvan de meesten uit Tsjechië zelf. Hierdoor is het gebied nog redelijk maagdelijk als het gaat om het buitenlands toerisme. Dat merk je bijvoorbeeld aan de wegwijzerborden en menukaarten, die volledig in het Tsjechisch zijn. Ook de bewoners spreken vrijwel geen buitenlandse talen. Maar met handen en voeten en een mix van eenvoudig Duits en Engels kun je je best verstaanbaar maken.
Met de kasteelachtige bouwstijl past ons kuurhotel Vila Vlasta precies in het sprookjesboek. Binnen stap je letterlijk terug in de tijd. Waar de lange gangen, hoge plafonds en majestueuze kroonluchters in een balzaal niet zouden misstaan. Waar de kamers eenvoudig en zonder opsmuk ingericht zijn, maar wel met alles wat je nodig hebt. Waar de geur van eten, met een boventoon van kool en uien, al om 11 uur door de gangen dwarrelt. Waar het regime bijna zo oud moet zijn als het gebouw: de tijden waarop je kunt eten zijn strikt geregeld en te laat komen betekent de hond in de pot. Eten is functioneel en natafelen hoort er niet bij, zo merken we al snel. Dat geldt overigens ook voor de over het algemeen niet zo sfeervolle Tsjechische staatsrestaurants.
Maar de kwaliteit is altijd goed en de lage prijs een aangename verrassing. Want waar kun je nog een driegangenmenu eten voor nog geen 7 euro? En een halve liter bier voor 1 euro? En van een 'latte' voor 1,10 euro gaan je mondhoeken toch krullen?
Water als levensbron
Water speelt dus een grote rol in Karlova Studánka. Midden in het stadje staat een bron met geneeskrachtig water waar een bonte verzameling mensen, voorzien van tientallen plastic flessen en jerrycans, wachten op een beschikbare kraan. Wanneer ik aan de beurt ben neem ik een slokje, maar besluit mijn flesje toch maar niet te vullen met het sterk naar ijzer smakende water.
Rust, natuur en sportief vermaak
In deze streek geen massatoerisme, geen vervuiling (niet voor niets is de berglucht de schoonste van Centraal Europa), geen opsmuk, geen overbodige zaken. Maar met genoeg leuke dingen om te doen. Zo kun je er heerlijk wandelen of fietsen (e-bike!) en de watervallen en de vele kastelen en dorpjes bezoeken. Of rijk worden. Bij het goudpannen in Zlatorudné Mlýny, Olešnice bijvoorbeeld. Bij de watermolen volgt uitleg van opperwachtmeester 'Goud' en daarna gaan we aan het werk. Het is nog een hele klus om modder en stenen in de 'pan' te wassen, niet in de laatste plaats omdat we bang zijn om met de modder ook het goud weg te spoelen. Ongegronde angst omdat goud zwaarder is en op de bodem blijft liggen. Na een klein halfuurtje zijn de handen koud en de pannen bijna leeg. Het geoefend oog van de goudmeester speurt door het hoopje zand dat is achtergebleven. Een voor een kiepert hij de schalen om. Helaas. Maar dan, bingo. Goud. Een zandkorrel goud, wel te verstaan. Het korreltje wordt eruit gevist en vakkundig op de vingertop van de gelukszoeker gelegd. Hij kan het nog net fotograferen voor hij het per ongeluk van zijn vinger veegt, terug het water in. Daarmee de kans op een rijk leven vergooiend.
We sluiten de trip naar dit bijzondere stukje Tsjechië af met een bezoek aan de berg Praděd. Het is mistig en het uitzicht vanuit de 73-meter hoge toren is minimaal. Alsof de berg wil laten weten dat we nog niet alles gezien heb en nog een keer terug moeten komen. Deal!
Foto's
