Praag, stad vol nostalgie en toeristen

Door: Agrotewal

Geplaatst op Oct 24, 2018

Op een mooie maandagmiddag in oktober lopen we door de drukke binnenstad. Niets te merken van een naseizoen. Praag is er precies zo druk als de zomers die ik me nog zo goed herinner. Het is bijzonder mooi, alle bomen zijn getooid in herfsttinten of al kaal. De Karelsbrug, voor mij altijd een feestje om over te dwalen, wordt overspoeld door toeristen, vooral heel veel Chinezen. En die lijken niet te kunnen genieten zonder veel herrie te maken, de eeuwig aanwezige selfiestok hoog in de lucht om maar vooral niets te missen. Ze houden zich niet aan onze fatsoensnormen, ze gaan pal voor je staan en hebben alleen oog voor hun metgezellen en de mobiel die alles moet vastleggen.

Ik had het besluit al genomen om de volgende morgen vroeg naar de stad te gaan, als mijn oog valt op een bruidje. Ze is dan ook heel opvallend gekleed in een bijzonder gewaagde bruidsjurk. Haar bruidegom werpt haar hartstochtelijke blikken toe die door een fotograaf vastgelegd worden. Wat bijzonder om een bruidsreportage te maken op de brug, ik weet nog dat ik dat meteen dacht.

De volgende morgen sluip ik om zes uur in het stikdonker van de camping af. Ik wil niemand storen en maak zomin mogelijk geluid. Gelukkig heb ik eraan gedacht om een minuscuul lampje mee te nemen wat gelukkig wel behoorlijk veel licht verspreid. Het is een kwartiertje lopen naar de tram, waarvan een stuk door een donker achteraf gelegen pad met veel bomen en je raadt het al… zonder verlichting. Dat is vervelend en zeker ook omdat er een dichte mist hangt en ik ben bang in het donker. Maar dat weerhoudt mij nooit om een zonsopkomst mee te maken. Gewapend met een wandelstok stap ik het duister in. Het is even slikken als ik omhuld word door een dikke deken van mist en duisternis. Mijn kleine lampje verlicht net een metertje voor mij uit, meer is het niet. Ik spring omhoog als er plotsklaps een vogel schreeuwend uit de bossen komt. Mijn hart klopt in mijn keel en ik heb er weer een paar grijze haren bij.

De tram heb ik natuurlijk net gemist en het is ontzettend koud, net iets boven het vriespunt en daar ben ik niet opgekleed. Het is nog steeds donker en mistig als ik langs de Moldau loop op weg naar de beroemde brug. Even stevig doorstappen, zo snel als mijn versleten heup toelaat en dan sta ik vol verbazing te kijken naar de toren die de brug flankeert. Het is zo mistig dat ik moeite moet doen om de lantaarns te onderscheiden. Maar dat is niet wat mij zo verwonderd..

Bedenk wel het is donker, mistig en de klok heeft nog geen zeven uur geslagen en toch drentelen de Chinezen al in grote getale over het bouwwerk. Ai dat is een tegenvaller, maar ik moet het er mee doen en ga verder de brug op. Daar bij één van de eerste beelden staat het bruidje diep weggedoken in een dikke winterjas. Haar benen in nylons gestoken met sjieke schoentjes aan haar voetjes trillen van de kou. Het is hetzelfde bruidje als de dag ervoor, de bruidegom is identiek en eromheen dartelen wat mensen van de visagie, twee fotografen en iemand die haar helpt met haar kleding. Weg illusie van een bruidspartij in Praag. Het is een fotomodel wat ik de komende dagen meerdere keren tegenkom, altijd gehuld in de gewaagde jurk. Met mij staan er zeker twintig mannen gewapend met camera en statief klaar om de Karlsbrug in al zijn glorie vast te leggen De mist trekt deze ochtend te traag op om een mooie zonsopkomst te fotograferen, maar levert wel wat mystieke foto’s op..

De volgende morgen ga ik weer en ook het bruidje met haar partner zijn dan volop aan de gang om toch maar de ultieme foto te krijgen. En deze ochtend doet de zon haar uiterste best om mij een genoegen te doen en tovert met haar stralen een gouden gloed op de brug en haar bewonderaars.