Trip naar Marokko - deel 8
Picos de Europa NP
Spanje
Flexmaister
Trip naar Marokko - deel 8
Nog niet half waren we Bilbao uit, of we vonden in een buitenwijk een enorm shopping complex waar wij uitgebreid van de (ook sanitaire) faciliteiten gebruik “moesten” maken. Ten eerste was het de Lidl supermarkt die werd leeg gekocht. Het ging hier vooral om maaltijdtoevoegingen in blik, zoals onder andere erwten op maagsap, maïsbullebakken of endeldarmragoût, maar hier bleef het niet bij. Stefan had namelijk van het gezamelijke huishoudgeld in Bilbao voor €14,50 een skateboard gekocht. (handig als je moet poepen en de wc is onderaan een heuvel) Omdat Leks dacht dat het skateboard zo kapot zou zijn en dat het zonde van het geld was, werd afgesproken dat Stefan het skateboard kreeg en dat Leks €14,50 mocht besteden aan iets anders. Terug te komen op de Lidl waar wij ons op dat moment bevonden… Leks kocht hier voor zijn €14,50 pak’m beet 20 repen melkchocolade, 15 repen witte chocolade, 12 nepmarsen, 18 twixen, en 10 rollen “Rolo” om zo aan een totaal gewicht van ruim 4 kilo chocolade te komen. De komende twee weken heeft de chocola-addict dus voldoende zoetigheid om stelselmatig af te kicken en hij zal het vooral niet laten om al smikkelend en smullend voor Stefan’s neus te gaan staan. Zeker niet wanneer Stefan hongerig uit het water komt na het surfen.
Na de Lidl werd bij de Decathlon door Stefan voor 70 euries een spiksplinternieuwe mummieslaapzak en zelfopblazend matras gekocht en kon dus een winst berekenen op de groupie (die te vinden is in de vorige delen en we even €100,- armer hadden gemaakt) van 30 euries. Zo blijkt weer:”Wie goed doet, goed ontmoet!” En laat dit nu precies het bedrag zijn
wat “The Stormrider Guide” kost. Dit te gekke boek ook wel “de surfbijbel” genoemd is een reisgids waarin voor ALLE surfspots van Europa en Marokko wordt vermeld hoe je er komt, hoe de golven zijn bij welk getij de aanwezige faciliteiten, de richting en hoogte van de golven, de soort bodem en hoe de locals zich gedragen tegen buitenstaanders. Menig surfshop op onze route had het boekwerk niet meer in voorraad, maar uiteindelijk vonden we hem in “El Sardinero”, de strandwijk van de grote stad “Santander”.
Aan de hand van onze nieuwe reisgids reden we van surfspot naar surfspot, met rotsen vol Zeearenden en stranden vol afval, van het ene kleine gehucht naar het andere nog kleinere gehucht, totdat we op een kiezelstrand ineens een stuk vliegtuig omringt door tientallen schoenen. Zo’n vondst zet je toch aan het denken:”Zou het vliegtuig pas neergestort zijn” (we hebben immers al een tijd geen nieuws gehoord of gezien.) Ook de vraag of er slachtoffers bij zijn gevallen gaat door je hoofd. Was het een vrachtvliegtuig, een grote Boeing met 386 mensen erin, of misschien een klein sportvliegtuigje. We kwamen er al snel achter dat aan iedere schoen nog een label-dingetje zat wat betekende dat ze nieuw waren en dus niet van eventuele passagiers.
Omdat we het helemaal zat waren om “lepeltje lepeltje” in het veel te krappe 2 persoonsbed van de bus te moeten slapen, werd op een bewuste nazomeravond door ons een gruwelijke misdaad gepleegd! Om een extra bed te kunnen maken hadden we een plank nodig en we besloten deze te “lenen” van een bouwput waar we “toevallig” binnenliepen. Het was vervolgens wat werk om deze met het zaagje van een zakmes op maat te krijgen, maar vanaf heden kunnen we allebei weer languit liggen zonder de hete knoflookadem van de ander in de nek te voelen en zodat we weer zonder ochtendhumeur kunnen genieten van het ochtendgloren!
Zoals gewoonlijk had Leks weer eens de behoefte om zich als een malloot te verkleden en zich in de oceaan, al worstelend, uit te sloven. Het is en blijft een entertainer van het een na laagste niveau, een clown of volgens sommigen slechts een “achterlijke gladiool”.
Stefan kon natuurlijk niet achterblijven en leerde in een stoomcursus wat supercoole houdingen voor als je vanaf het strand de branding staat te checken en er loopt net een olijk poppeke voorbij
Ook het surfen zelf gaat met enorme stappen vooruit! Er worden af en toe al golven bereden van 2,5 meter hoog, maar helaas op zulke moment net niemand in de buurt om een foto te maken of een stukje te filmen! (Neem het dus maar van ons aan!) Zelfs toen Leks een keer niet zo’n zin had om te surfen en met de camera op het strand ging zitten, pakte Stefan net een “masterwave” toen er een mooi setje billen in een reetestrak bikinibroekje voorbij kwam lopen en zodoende zat Leks niet op te letten… De enige foto die we tot nu toe kunnen laten zien is die hieronder, waar Stefan op een prutgolfje van net iets meer dan een meter een beetje vooruit dobbert!
Om niet iedere dag alleen maar aan zee te zitten, vond Leks het de hoogste tijd om maar eens een bergje te gaan beklimmen. Zeer toevallig lag er ook een gebied op de route dat alom wordt geroemd om haar schoonheid en klim/wandelroutes. Het nationale park “Picos de Europa” was ook inderdaad schitterend, maar zoals met alles wat we tot nu toe nodig hadden tijdens deze reis (voedsel, toeristen-info, surfspullen of zelfs een schone onderbroek), kwamen we ook ditmaal precies tijdens de siësta aan. Alles dicht en geen info over een route naar de top van de 3278 meter hoge berg! (Siësta sucks ass!!!) Zoals iedereen natuurlijk weet laten wij de moed niet zomaar zakken en zijn we maar wat gaan lopen/klimmen in een richting die naar de top leek te gaan. 4 uur later en vele illusies armer vonden we helaas geen andere route omlaag dan de route die wij zojuist omhoog geklauterd waren. Terug dan maar, voor het donker zou worden. Tegen de schemering konden we dan eindelijk onze voeten laten koelen in de ijskoude bergrivier. Moe, maar zeer voldaan.
Tot zover onze belevenissen van de afgelopen dagen vanuit een internetcafé in Gijón.
Beelden bij dit verhaal: http://www.youtube.com/watch?v=Rj9F2uBv1Zw
Foto's
