101 routes door Spanje & Portugal / Noordkust / Zamora / León / Canges de Onís
Spanje
Europa
Nelita
101 routes door Spanje & Portugal / Noordkust / Zamora / León / Canges de Onís
Aan een tijdelijke werkplaats van vijf maanden komt op een zeker moment helaas een einde, maar dat wil niet betekenen dat je dan ook gelijk terug naar huis moet……en aangezien Spanje een groot land is en we al in april naar Andalusië waren gegaan en ´s zomers het noordwesten niet zo nat is als de rest van het jaar, besloten we maar eens die kanten op te gaan voor een rondreis van een week.
Salamanca – Zamora – León – 200 km.
León – Riaño – 80 km.
Riaño – Cangas de Onís – 70 km.
De eerste dag reden we in een rechte lijn noordwaarts.
Van Salamanca via Zamora en León en het laatste stuk via de Picos de Europa naar het stadje Cangas de Onís.
Na een kort bezoek aan het vliegveld van León reden we de Picos in, één van de kleinste hooggebergten van Europa.
Dit gebergte, dat een groot natuurpark is, staat bekend om zijn vele diersoorten die nergens anders op het schiereiland voorkomen, laat staan in de rest van Europa, zoals de sluwe Iberische lynx.
De steile wanden nodigen veel bergbeklimmers uit tot een uitdagende klauterpartij, wat hier vanwege het klimaat langer zonder sneeuw en ijs kan dan bijvoorbeeld in de Alpen of de Pyreneeën .
En ook kanoën op en vissen in de río Cares, die dwars door het gebergte van Oost naar West loopt, wordt hier heel veel gedaan.
Via Rioño, een stadje aan het gelijknamige stuwmeer, dat tussen de naar de hemel reikende bergtoppen ligt, kwamen we aan in Cangas.
Cangas de Onís is het hele jaar door gezellig druk met vooral Spaanse toeristen, die ´s zomers hier in de omgeving komen wandelen en watersporten en ´s avonds het stadje gebruiken als uitvalsbasis tijdens de skivakantie.
Hier vlakbij zijn ook de grotten van Covadonga, aan de voet van de Peña Vieja (Oude Top) met formaties stalagmieten en stalagtieten.
De Río Enol, die bij de Peña ontspringt, kolkt door het stadje heen en wordt overspannen door een prachtige middeleeuws stenen bruggetje.
Slapen deden we hier in een romantisch hotelletje tussen Cangas en Covadonga in, midden tussen de boerderijen.
´s Morgens konden we dan ook genieten van een schilderachtig tafereel, met een schuur vol eenden, geiten, kippen en honden , die samen vredig van hun ontbijt aan het genieten waren, met de deels in de mist gehulde Peña op de achtergrond.
De invloed van het gebergte op het weer was nu perfect te zien; reden we gisteren door Castilla y León onder de stralende zon, hier aan de noordkant van de bergen werd het groene land bedekt door een lichte bewolking.
Regenen deed het niet terwijl wij er waren, maar dankzij die regen is dit het groenste stuk van Spanje.
Het malse voedingrijke gras dat de koeien hier in de immense, glooiende weilanden op hun gemak herkauwen doet ze veel melk geven, wat van Asturías dé melkleverancier van het land maakt.
Cangas de Onís Gijón - Canero - 160 km.
Canero - Ribadea - 60 km.
De tweede dag reden we langs de kust naar Galicië.
Vanuit Cangas eerst even een heuvel over en dan richting de badplaats Gijón.
Deze mondaine plaats heeft een mooie lange baai met een breed zandstrand en een even lange boulevard.
Weliswaar aan de koudere Atlantische kust, maar lang niet zo druk als de oorden aan de Middellandse Zee.
De volgende stop was het vliegveld van Avilés ( natuurlijk!! ), beter bekend als Aeropuerto de Asturías, waar naast de pendeldienst naar Madrid ook de rechtstreekse vlucht naar Parijs op het punt stond te vertrekken.
Vervolgens reden we verder via de rustige kustweg, langs vele vissersdorpen zoals Canero, Lluarca en Tapia, naar de tweede overnachtings-plaats Ribadeo, net in Galicië.
Langs deze weg staan naast de woonhuizen op veel plekken een soort schuurtjes, meestal van hout, op dikke stenen palen.
Het is mij nog steeds een raadsel waarom ze zo werden gebouwd.
Het lijkt niet erg waarschijnlijk dat de zee hier zo hoog komt dat het tot overstromingen leidt, maar misschien wel door overvloedig regenen, of wellicht werd de ruimte eronder simpelweg gebruikt als een soort carport voor paard en koets.
De vele diepe inhammen vanuit zee die Galicië rijk is, heten Rías.
Zo ligt Robadeo aan de gelijknamige Ría, welke dus de grens vormt tussen de Comunidades Asturías en Galicia en overspannen wordt door een twee kilometer lange brug.
Ook Ribadeo is een leuke vissersplaats, met karakteristieke straatjes met kinderkoppen en kleine stenen huisjes en een leuk centraal plein.
En, geloof het of niet, als je van vis houdt kom je hier zeker aan je trekken.
Ook wij konden de gelegenheid natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan en na een rondje door de stad met een stop op een terrasje aan de haven, kozen we een van de restaurantjes uit en deden ons tegoed aan de plato del día.
Of de vis die wij aten een typisch streekgerecht was weet ik niet, maar goed smaken deed het zeker wel.
Foto's
