Een historische reis door bergen en dalen

Door: Nathaliebeersma

Geplaatst op Oct 14, 2015

Ik hoor gedender. Ruim op tijd rijdt de oude trein het station binnen. Allemaal instappen. Het is net als in de film `The Polar Express’, maar de bestemming is compleet het omgekeerde. Dit is een van de uitzonderlijkste treinreizen in Europa. Om 10.50 uur zet de trein zich in beweging. De rit van de Rode Pijl gaat beginnen. De antieke boemel van mahoniehout en koper voert dwars door het meest imposante gebergte van Mallorca, met torenhoge pieken en diepe dalen vol sinaasappelboomgaarden, olijfterrassen en slaperige dorpen. In slechts zeven kilometer klimt de spoorlijn omhoog naar 199 meter. De trein zal 27,3 kilometer uniek smalpoor van één Engelse yard (914 millimeter) breed volgen waarbij dertien met de hand uitgehakte tunnels worden gepasseerd, evenals een acht meter hoog viaduct met vijf bogen en een fantastisch aantal bochten met soms maar een diameter van minder dan 190 meter. Over ruim een uur zal hij in Soller arriveren. Genietend van de omgeving neem ik al deze interessante achtergrondinformatie in me op over alles wat aan me voorbij gaat. `Op het observatiebalkon verzamelen zich talloze passagiers voor een goed zicht op de hoogtepunten van deze route.’ De woorden van de presentator van `Rail Away’ galmen nog altijd na in mijn hoofd. Het beeld staat me nog net zo helder voor ogen. Dit authentieke treintje was de reden dat wij voor de eerste keer naar Mallorca gingen. Nu we er voor de zesde keer zijn, hebben we eindelijk besloten eens in de hoofdstad Palma te verblijven en dan ook echt deze treinreis te maken.
Hoe graag ik óók buiten wil staan, ik besluit te blijven zitten waar ik zit omdat ik met een wandeling door de trein misschien wel iets zou missen van al het moois buiten. Het viaduct is inderdaad erg indrukwekkend. Daarboven een felblauwe lucht met spierwitte wolkjes. Ondanks dat het verboden is, steekt iedereen toch even zijn hand door het open raam. De camera goed vasthoudend. Dit moet worden vastgelegd. Ik ben enorm bang dat ik mijn fototoestel laat vallen, maar toch steek ik mijn hand half uit het raam. Ik voel de wind langs de trein gaan. Tijdens de bochten aanschouw ik de bruine wagons die het voorste deel van de trein vormen. Beneden staan prachtige huisjes in het diepe, vlakke dal. Ik bekijk dit wonderschone plaatje vanuit de rijkbegroeide bergen. In de tunnels met een lengte tussen 33 en 2.876 meter ruikt het naar brandstof. Ik voel me gezegend nu ik het spoor volg van die eerste passagierstrein die in 1912 over de rails reed. Bij de Mirador del Pujol d’en Banya mag ik even uitstappen om van het natuurschoon te genieten. Snel maak ik wat foto’s. Tien minuutjes later klinkt het welbekende oude signaal van een stoomlocomotief. Het laatste stukje wordt afgelegd. Wat was dit een prachtige rit met oogverblindend mooie panorama’s en een einde als een achtbaan... Maar het avontuur is nog niet ten einde, want we reizen bij aankomst in Soller nog 4,9 kilometer door naar de schilderachtige haven. Deze tramrit is net zo mooi als zijn grotere broer.