Het gevaar van de Spaanse dwergpoedel
Extremadura
Spanje
Anneeke
Het gevaar van de Spaanse dwergpoedel
Het is benauwd in de bus die een handjevol mensen terugbrengt van de markt naar El Pueblo. De vrouw voor me doet verwoede pogingen haar kapsel met haar handen te fatsoeneren. Vervolgens peutert ze met een vinger in haar oor. Tot mijn verbazing verdwijnt de vinger volledig. Gebiologeerd kijk ik toe hoe de knokkel van haar wijsvinger rondjes tegen haar oorschelp draait. Het lijkt wel een tovertruc. Zo eentje waarmee het rondtrekkende circus dat El Pueblo gisteren aandeed, het publiek vermaakte.
‘s Middags was er de aankondiging op de manier waarop alles wordt aangekondigd in El Pueblo; een auto met megafoon hijst zich de berg op en schalt iets volstrekt onverstaanbaars door de luidspreker. Meestal betreft het de verkoop van sandia’s, de watermeloenen waarvan gefluisterd wordt dat zigeuners ze ’s nachts uit je eigen moestuin snijden. Soms gaat het om handdoeken of vormeloze jurken met bloemmotief. Wat het ook is, het mechanische geluid doet de dorpshonden steevast huilen. Ditmaal kwam de aankondiging vanuit een met tape bijeen gehouden camper.
De krakende stem beloofde een groots spektakel voor jong en oud dat niemand mocht missen. Die avond werden er rond de camper op de Plaza houten stoeltjes geplaatst en voor het bedrag van 2 euro mocht je op één daarvan plaatsnemen.
Rond elf uur, toen duidelijk werd dat vele stoeltjes leeg zouden blijven, ging het evenement van start.
Een clown van ver over de zeventig stelde vermoeid zijn eveneens bejaarde assistente voor. De assistente was in een glitterpak gestoken dat z’n glans al lang had verloren. Ze maakte een buiging voor het publiek en ging aan de slag. Een duif werd uit een brandende hoed getoverd en kaarten werden uit oren getrokken. De vrouw uit de bus zou niet hebben misstaan in de voorstelling. Drie aftandse dwergpoedels, die als koorddanseres fungeerden en geblinddoekt over een touw moesten lopen, vormden het daverende hoogtepunt van de avond.
We mochten van geluk spreken dat er bij dit circus slechts een duif en dwerghondjes werden ingezet. Het vorige spektakel dat niemand in het dorp had mogen missen, was een voorstelling met exotische dieren. Toen het circus de volgende dag vertrok, ontbrak de krokodil. Dagenlang werd er gezocht naar het beest dat nota bene in een rokje was gestoken. Uiteindelijk werd het dier breed grijnzend in een berg tomaten aangetroffen.
Minder fortuinlijk verloopt de klopjacht op de 6 meter lange ontsnapte anaconda die in het nabije stuwmeer dobbert. Net als het monster van Loch Ness wordt ’s werelds op één na grootste wurgslang met enige regelmaat gespot. Zoals herderskinderen een patent op Mariaverschijningen hebben, zo zijn het de boerenkinderen uit de streek die soms de kop van de anaconda boven het oppervlak van het spaarbekken zien verschijnen.
Is de wurgslang weer eens gezien, dan grijpen alle dorpsbewoners naar hun wapens om het beest aan flarden te schieten. Schieten ja. Want wie denkt dat de boeren hier hun vijanden met hooivorken te lijf gaan, is erg naïef. Het wapenarsenaal van de gemiddelde dorpsbewoner is meer dan voldoende om een everzwijn met één schot op te blazen. Al wordt dat nooit met één schot gedaan, want dan is de lol er zo snel af.
Ontsnapte krokodillen en anaconda’s vormen slechts een deel van de beestachtige gevaren waaraan het dorp wordt blootgesteld. Hoewel dit gebied het hart van de stierenfokkerij vormt, is de stier een van de weinige dieren waarvan weinig te duchten valt. Zolang je je niet met je dronken harses op een dorpsfeest voor zo’n rennende kolos werpt, valt er van Spanje’s symbool weinig te vrezen.
Nee, dan valt er meer te beleven met de slangen die vooral ‘s zomers voor sensationele berichten in kranten zorgen.
Zo vertelde een olijfboer uit het dorp dat hij ‘s nachts met zijn motor over iets heen reed. Toen hij stopte om te zien wat hij geraakt had, keek hij in de ogen van een opgerichte slang die sissend de achtervolging inzette. Wetende dat het beest een snelheid van 45 km per uur kan maken, had ie z’n motor behoorlijk moeten aantrappen om onder de toorn van deze slang uit te komen.
De Bastaardslang, en dat weet iedereen in het dorp, is een doortrapt dier dat het bij uitstek op zogende vrouwen heeft voorzien. Iedere man in het dorp kent wel een vrouw die haar kind aan het zogen was, even niet oplette en toen een slang aan haar borst aantrof. Twijfelen aan de mythe is spelen met je leven.
Als de bus even later de berg naar El Pueblo opzwoegt, heeft de vrouw voor me inmiddels haar vinger uit haar oor gehaald. Bij de enige bushalte van het dorp staat een opgewonden groepje vrouwen. “Heb je t al gehoord” vragen ze in koor, als de deuren openzwaaien. “Pedro, de olijfboer is door een schorpioen gebeten.”
Als ik m later gekscherend zeg dat werken met koorddansende dwergpoedels vele malen veiliger is en je in ieder geval de zeventig haalt, schudt hij treurig zijn hoofd. “Ik niet”, zegt hij dan. “Ik ben gisteren door een van die verdomde circuspoedels gebeten.”
Foto's
