Eten op z'n Catalaans: Calçots
Spanje
Europa
Lindekorstjens
Eten op z'n Catalaans: Calçots
Eindelijk.
Al maanden hoorde ik mensen op werk en in de stad praten over zogenaamde 'calçots'. Is dat een soort Spaanse ham? Nou, het is in ieder geval eetbaar want het bleek te gaan om een typisch Catalaans gerecht dat in de maanden februari en maart overal te koop is en ook in verschillende restaurants als menu wordt aangeboden. Calçots is een gerecht uit het plaatsje Valls en zijn een soort van lente-uien die op een barbecue gegrild worden.
Na er zoveel over gehoord te hebben, moesten we dat natuurlijk uitproberen. Dus op een zonnige zaterdagmiddag was het zover en hadden we een tafeltje bemachtigd in een restaurant dat volgens de lokale bevolking goede calçots serveerde. (Eigenlijk moet je voor de beste calçots natuurlijk naar Valls toe, maar dat was net even te ver weg voor een bosje uien). We hadden besteld en toen kon het wachten beginnen.
Maar lang duurde dat niet, want eerst kregen we al een schort en plastic handschoenen (niet overbodig, zoals we later zouden merken). Na nog een minuut of 10 kwam de ober er dan aan met onze calçots. Hij zette het doodleuk op tafel, zei 'buen provecho' en liep weer weg, ons achterlatend met een groot raadsel: hoe gaan we dit eten? Helaas konden we ook niet spieken bij de buren. We waren namelijk expres wat eerder gekomen, zodat we niet hoefden te wachten op een tafeltje, wat wel betekende dat de tent redelijk vol zat, maar niet dat iedereen al aan het eten was en wij de kunst konden afkijken.
Dus toen heb ik me er maar op gestort: schort om, handschoenen aan, beetje rode speciale saus (salvitxada) op mijn bord, en dan zo'n ui bij z'n staart. De buitenkant was een beetje zwartgeblakerd van de barbecue maar ik had geen flauw idee of dat er af moest of niet. Voorzichtig probeerde ik de buitenste lagen er van boven naar beneden af te trekken om hopelijk met een mooi, schoon, lekker zacht en wit gedeelte over te blijven. En ja hoor, het werkte zowaar. Het gaf wel een troep, met sliertjes ui die overal lagen, maar alle begin is moeilijk. Soms een beetje geduw en getrek om alles weg te krijgen maar toen had ik uiteindelijk een prachtige schone ui voor me. Het klinkt misschien een beetje raar, maar ik was er toch best wel trots op. Ik moet wel zeggen dat ik denk dat de mensen om ons heen zich helemaal krom hebben gelachen om ons gestuntel, maar ach, dat hoort er ook een beetje bij.
Maar toen was het tijd om echt te gaan eten. Het rook al heerlijk! Ik had een beetje research gedaan op internet hoe de calçots gegeten worden (het stukje over schoonmaken hadden ze daar helaas overgeslagen) en dat werkt eigenlijk net als een haring: je pakt 'em bij de staart, doopt em in, en laat 'em zo van bovenaf in je mond glijden en bijt vervolgens een heerlijk stukje zachte, milde ui met geweldig saus af. Dat kan ik ook, dacht ik, en jawel: Mission accomplished! Maar dan heb je er pas één op...
Bij de volgende calçot probeerde ik mijn techniek te verbeteren en probeerde een keer bij het kroontje te beginnen. Licht trekken en dan breek de kroon los van het sappige 'vruchtvlees' wat je uiteindelijk op wil eten. Nouja, het ging wel beter met elke hap, maar om nou te zeggen dat het er soepel uitzag, nee.
Vooral toen ik later naar een tafel met een oude echtpaar keek die zelfs zonder(!) schort de één na de ander wegwerkte, werd me duidelijk dat ik nog flink moet oefenen. Gelukkig is de maand maart pas net begonnen dus nog volop kans om expert te worden. Vooral fijn daarbij is dat het ook nog eens heerlijk smaakt! Misschien dat we het er dan zelfs een keer op wagen om naar Valls te gaan voor de beste calçots!
Foto's
