Heroïsch verslag van een dan toch niet zo heroïsche treinrit

Door: Ilka

Geplaatst op Mar 19, 2010

Hoe rustgevend mijn dagje Montserrat ook was (zie mijn vorige blog, De muze van Gaudi), de rit ernaartoe trakteerde me op een mooi staaltje van kuddegeest. De spectaculairste manier om Montserrat te bereiken is de kabellift. Dat is wel voor de durvers onder ons, daagt mijn brochure me uit. Ik beslis het geluk niet uit te dagen en kies voor de veilige oplossing: de trein. Volkomen ontspannen hots ik even later dan ook in een wagon vol toeristen schuin langs de steile hellingen omhoog. Tot er in een lange, nauwe tunnel vettige zwarte rook uit de airco komt drijven.

Terwijl de wagon zich geleidelijk vult met rooknevels, stijgt de onrust ook bij mijn medereizigers. Bij de eerste vage vuurgeur reageert er nog geen hond. Iedereen blijft met de nonchalance van de meest ervaren wereldreiziger rustig op zijn stoeltje zitten. Maar de stank wordt intenser. Welke angstkip kijkt het eerste op? Ik wankel alvast op het schavotje van ervaren wereldreiziger en kijk op naar de krinkelende wolk. En ik ben niet de enige. Hier en daar in de trein worden stille, verontruste blikken gewisseld. Mijn weloverwogen air van onverschilligheid houdt voorlopig stand. Iedereen blijft zitten, dus zal het wel oké zijn. De meeste toeristen duiken tegen beter weten in tot net onder hun ogen in hun kraag of jas. Ha! Alsof dat helpt als we straks inrijden op een laaiend inferno.

Uiteindelijk laat ik alle schijn van kalmte varen wanneer ik door de walmen heen een conductrice in het vizier krijg. Terwijl ik mijn nervositeit onhandig probeer te verbergen, veer ik van mijn bankje en loop op haar af. Geen woord Engels natuurlijk. ‘El tren fuma’, probeer ik, intussen licht paniekerig molenwiekend met mijn armen. De Spaanse blikt met haar zwaar geschminkte lodderogen naar voren in de wagon. De overkant is nauwelijks nog te zien. Verveeld slaat ze haar ogen ten hemel en spuwt een razendsnel antwoord, in het Catalaans. Dankzij enige verre verwantschappen met het Latijn besluit ik dat de rookontwikkeling blijkbaar niet ongewoon is. In elk geval loopt de señora niet gillend naar de noodrem, mooi zo. Niet helemaal gerustgesteld drentel ik terug naar mijn plaats. Een paar Koreaanse toeristen nemen met doodsangst in de ogen foto’s van de rook. Alsof van die memory stick nog iets overschiet als hij straks in een ultraheteluchtoven gegaard wordt.

Wanneer we eindelijk de donkere tunnel uitrijden, zien we een glimmende stoomtrein voor ons uittuffen. Zijn schouw braakt, jawel, vettige zwarte rook uit. Ik beken dat ik me even bijzonder onnozel voel. De twee treinen kruipen omhoog langs de flanken van Montserrat. Ik duik op uit de vesting van mijn kraag en bedenk dat de brochure het uitzicht na de tunnel verkeerd beschrijft. ‘Adembenemend’ is een zeer ongelukkige woordkeuze als je het mij vraagt.