Met flou....
Lanzarote
Spanje
Dianethone
Met flou....
De autocar slingert zich voorzichtig door de bochten.
Het lijkt wel een langzame wals,gecomponeerd door Moeder Natuur en gedirigeerd door de tijd. Slow,slow,turn and slow.... Zo gaat het alsmaar door,een ietsje vlugger tempo zit er niet in maar niemand die er om maalt, liever trage Piet dan dooie Piet !
Want,veel fantasie hoef je niet te hebben om te zien hoe onplezierig zo'n up-tempo-tje zou kunnen zijn moest de bus van de smalle weg afgeraken. De lavabrokken links en rechts grijnzen je puntig toe en beloven niet veel goeds ...
Het Timanfaya N.P. dus. Maanlandschap van de eerste orde,zo door de natuur geboetseerd na een reeks vulkaanuitbarstingen in de jaren 1730-36. En nog steeds hier en daar heimelijk heet en gevaarlijk
. En ik zat er met mijn neus bovenop!
Had eerst een aanbod van een mannetje afgeslagen dat me nog gauw gauw in zijn autocar wou proppen .Kwestie om de bak vol te krijgen natuurlijk.. Nee hoor,toch bedankt maar ik zag het anders!
Wou aan het raampje zitten. Kinderachtig? Misschien maar ik was gedreven. Had mezelf voorbereid en wist er alles van. Je mocht de bus niet uit .Foto's maken moest vanachter het raam. Dus moest je wel aan het raam zitten en niet ernaast !
Geduld loont.
Zelfs 10 minuutjes later al. Een nieuwe, lege bus. Met mij op een strategisch plaatsje. Aan het raam natuurlijk. Weliswaar een smoezelig raam...Talloze vettige hoofden hadden hun afdrukken neergepoot, effe wrijven met een zakdoek bracht weinig soelaas. Nou, dan gingen het foto's met een artistieke "flou" worden. Sommigen smeren vaseline op hun lens om zulk een effekt te bekomen. Of op hun voorzetlens natuurlijk, krijg dat goedje maar eens van je objectief terug af.
Gestaag druppelde de bus vol.
Tot bijna vol.
Tot een gezinnetje met kind er nog bij moesten.
De enige vrije plek was naast mij... En in ratelend Spaans vroeg de chauffeur of ik mijn plaats niet wou afstaan... Damn.... Doen of ik hem niet begreep hielp maar voor eventjes, hij begon prompt met handen en voeten te spreken.. Vloeken, zuchten, tandenknarsen...niks hielp tot ik doorkreeg dat ik op de stoel naast hem mocht komen zitten.
Woow !!!
Een panoramisch uitzicht ! Geen vettigheden te bespeuren! Geen foto's met "flou"!
En zo zat ik op de eerste rij met mijn neus als het ware op de haarspeldenbochten . Dat was bijwijlen spannender dan een wielrennersbroek! Voor de chauffeur was dit "piece of cake", hij deed dit klusje meerdere keren per dag.
Het gezinnetje achter mij was blij om naast elkaar te kunnen zitten . Totdat het kind, na ettelijke walsbewegingen van de bus, moest spugen..
Dat was minder !!
Had ik toch bijna foto's met "flou" !
Foto's
