Whoah we´re going to Ibiza... of niet?
Spanje
Europa
SourOnTour
Whoah we´re going to Ibiza... of niet?
De Vengaboys zongen het in de jaren ‘90 van de vorige eeuw, toen Nicole nog een Nicolletje was; whoah, we’re going to Ibiza! whoah, of toch niet? Het gebeurde allemaal in mei 2017, dus het zonnetje wilde zich zelfs in Nederland al zo af en toe eens laten zien. Maar genieten van een aantal dagen van de Spaanse zon op Ibiza spreekt deze meeste mensen toch meer aan, net als ons. Ons in dit geval zijn Pieke (mijn man), mijn ouders en ik. Omdat mijn ouders in 1977 getrouwd zijn, was 2017 dus een jubileumjaar, 40 jaar getrouwwd Dat zijn getallen waar de meeste huidige huwelijken bij verbleken. Pieke en ik gaan trouwens wel een poging wagen hoor, 27/09/2013 is de stopwatch gestart op Curacao.
oh back to the island
Wij vier gaan naar Ibiza om het 40 jarige huwelijk van mijn ouders te vieren. Zoals altijd denken Pieke en ik dat we álle tijd hebben. Met deze positieve instelling kom je een eind in het leven, maar ook tot in Ibiza? We vliegen alleen met handbagage, inchecken is al gebeurd, dus 1 uur van tevoren in Brussel zijn is ruim gecalculeerd naar onze mening. Naar Brussel is 1:15 rijden, dus 2,5 uur voordat de vlucht vertrekt in de auto stappen is ruim zat, toch?! Eenmaal op de snelweg is het druk, dus langzaam rijden en al zeker 15 minuten later als gepland staan we bij mijn ouders op de stoep. ‘Even’ wisselen van bagage, auto en chauffeur en verder naar Brussel met inmiddels niet heel veel tijd meer over. Inmiddels bedenk ik mij dat de auto ook nog op een vooraf gereserveerde parkeerplaats geparkeerd moet worden en dat de transfer ook niet via teleportatie zal gaan plaatsvinden. En die handbagage controle schiet eigenlijk ook nóóit op. Waarom zijn we ook niet een uur eerder vertrokken? Ik ben inmiddels verre van relaxt, want die vlucht halen wordt krap!
Slechts denkbare nieuws op een luchthaven…
Chauffeur 2 blijkt zich ook niet zo vlot door het verkeer te manoeuvreren als chauffeur 1, dus tikken de steeds kostbaar wordende minuten langzaam weg. De parkeerplaats is natuurlijk niet gemakkelijk te vinden en eenmaal daar, moet er eerst nog gebeld worden zodat iemand de poort komt openen. Ik zit op gloeiend hete kolen en vertel dat het al niet meer nodig is. Wij parkeren wel op P1, dan is er nog een ieniemienie kansje dat we onze vlucht gaan halen. P1 staat gelukkig wél goed aangegeven, maar hier is het natuurlijk druk. Een plekje zoeken en rennen naar de handbagage controle. Inmiddels hebben we nog maar 15 minuten tot vertrek! Wie heeft dit reisschema verzonnen?! In de rij voor de controle, ik mega in de stress, mams toestand is hetzelfde, Pieke relaxt als altijd, want de vertrektijd die vermeld staat op de boardingpass is toch de tijd dat we ons aan de gate moeten melden? Uhm nee, dat is de vertrektijd lieve schat. Pap staat zelfs met een paar zweetdruppels op zijn voorhoofd en is drukdoende al zijn zakken te controleren… Pap wat zoek je? Het slechts denkbare antwoord durft hij gewoon te geven: “Ik heb mijn paspoort niet bij mij.” Wat?!?! Nee, dit kán niet waar zijn toch? Zoeken, zoeken, paniek (want de vlucht vertrekt over 5 minuten, of is al weg…), zoeken, maar geen paspoort hoor. Dus besluiten we een beduusde pap achter te laten en zelf naar de gate te sprinten. Allemaal mensen daar, zeker al voor de volgende vlucht? Maar nee! Als een wonder is de vlucht een uur vertraagd. Hoera, de vlucht gaan we halen, misschien zelfs met pap, als die gewoon nog even zijn koffertje nazoekt.
We hebben inmiddels dus gewoon een uur de tijd en zijn dus feitelijk te vroeg ? We moeten dat paspoort toch vinden? Maar het is er écht niet, alleen het mapje waar dat ding áltijd in zit, alleen nu ff niet. Pap heeft nog navraag gedaan of er nog een optie was om zonder pas te vliegen, maar helaas. Mam stond het huilen inmiddels nader dan het lachen, want een 40 jarig huwelijk vieren op Ibiza, zonder je man is toch wel erg sneu. Ik stel haar gerust, want pap kan vast morgen een vlucht pakken. Er gaan zoveel vluchten elke dag naar Ibiza. Nu alleen nog even zijn paspoort zoeken thuis. Wij zwaaien pap uit en hopen hem snel weer te zien.
Nieuw ticket boeken?
In het uur dat wij ineens speling hebben, zoek ik alvast naar een vlucht die pap morgen kan nemen naar Ibiza. Eenmaal in het vliegtuig is iedereen weer redelijk ontspannen en vol vertrouwen dat alles weer op zijn pootjes terecht gaat komen. Een paar uur later landen we met 75% van het oorspronkelijke gezelschap op Ibiza, halen de huurauto op en rijden naar het noorden van het eiland. Eenmaal in ons appartement geïnstalleerd krijgen we een appje van pa dat hij zijn paspoort heeft gevonden. Dit lag blijkbaar onder de printer, want de bank had een kopie nodig een paar dagen geleden. Tijdens het kopiëren van zijn pas werd hij gestoord, omdat iemand aan de deur stond en is daarna zijn paspoort dus vergeten onder de printer uit te halen. Inmiddels heeft pap een nieuw ticket geboekt en morgen om 13:00 landt ook hij op Ibiza. Ik vraag mij meteen af hoe hij dit heeft geboekt? Zelf? Nee toch, vast bij een reisbureau, hopelijk! Deze oude man kan toch zeker niet via het wereldwijde web een vliegticket naar Ibiza boeken? Oké, dus dat hij morgen op Ibiza landt is nog helemaal niet zeker! Of heb ik te weinig vertrouwen in mijn pa’s internet skills? Hij moet zelfs een overstap maken in Alicante! Hier heeft hij trouwens wel álle tijd voor, drieëneenhalf uur om precies te zijn.
De volgende dag, netjes op tijd (al doende leert men), staan Pieke, mijn moeder en ik te trappelen op de luchthaven van Ibiza. Mijn pa heeft in ieder geval laten weten het vliegtuig in Brussel gehaald te hebben (iets met ruim op tijd vertrekken…) en in Alicante heeft hij tijd genoeg gehad om over te stappen. De schuifdeuren bij de aankomsthal gaan open en JA hoor, daar is hij dan, het verloren schaap. Pap en mam zijn weer herenigd op hun 40 jarig jubileum reisje en zodoende kunnen we de overige dagen lekker genieten van Ibiza met zijn vieren.
En wat hebben we nu geleerd?
Ik vond het zo grappig om dit blog, dat al een tijd op mijn website SourOnTour.nl stond, nog een keer te lezen. Dus ik dacht, ik deel dit grappige verhaal hier ook. Sinds die tijd zijn we trouwens, op aandringen van mij, toch steeds véél eerder vertrokken naar de luchthaven. Ook al vind mijn man het nog steeds een overdreven commerciële bedoening om zo belachelijk vroeg op de luchthaven aanwezig te zijn. Nou goed dan, aangezien ik al onze reizen uitzoek, regel en boek, bepaal ik dus nu ook de vertrektijd :D van af thuis.
Foto's
