Roadtrip langs de Costa de la Luz
Spanje
Europa
Jeroenkleiberg
Roadtrip langs de Costa de la Luz
Na mijn fietstocht naar Kazachstan ben ik wel toe aan vakantie. Als Mette met het idee komt om Spaanse les te volgen in Sevilla, vind ik het wel een goed idee om mee te gaan. Genieten van de Zuid-Spaanse zon, tapas en meer. Dit blijken meer mensen te denken. Na het boeken van de vlucht blijkt het vinden van betaalbare accommodatie in Sevilla een onbegonnen taak. Nog nooit meegemaakt dat een bed op een gemengde slaapzaal voor 30 euro per nacht de enige betaalbare optie is. Hier is een plan B nodig. Het besluit tot een roadtrip, voorafgaand aan Mette haar Spaanse lessen, is snel genomen. Een auto is zo gehuurd en al snel scheuren we met een ruim bemeten KIA naar de Atlantische Costa de la Luz. Doordat iedereen in Sevilla zit is hier geen gebrek aan betaalbare accommodatie. In een toeristenplaats als Matalascañas betekent dat echter ook dat al het leven is verdwenen. Spanjaarden lijken hier niet te wonen en bijna alles staat te huur of te koop. Cafés en restaurants zijn gesloten en zelfs van de grote supermarkt blijven de deuren ongeopend. Zo worden cocktails en tapas nog een hele uitdaging, maar ook hier geldt dat de aanhouder wint. Waar ik in Centraal-Azië op elke straathoek wel een winkeltje vond, moet er in Zuid-Spanje goed naar worden gezocht. Maar de missie slaagt. Gewapend met gin, sap, chorizo en kaas is het goed toeven op het brede, verlaten strand waar de warme, kalme zee wacht op een duik of twee. Wij verklaren het cocktailseizoen voor geopend.
Het is moeilijk voor te stellen dat het hier in de zomer totaal anders is. Dat dan de stranden vol liggen met roodverbrande lichamen die schouder en schouder opgebaard liggen. Dat er dan massa’s mensen uit de noordelijke delen van Europa, de hitte van Andalusië komen trotseren. Die dan de nu lege hotels en appartementen tot de nok toe vullen. Niet dat deze kust is verpest door beton, integendeel. Hoogbouw is hier niet te vinden en een flink deel van de Costa de la Luz bestaat uit natuur en brede stranden. Parque Nacional de Doñana is één van de belangrijkste moerasgebieden ter wereld, maar in het najaar is al het water verdwenen en is er van de watervogels geen spoor meer te bekennen. Dat zelfde spoor ontbreekt van de meer dan 1 miljoen pelgrims die jaarlijks het stoffige El Rocío bezoeken. Met haar grote witte kathedraal en stoffige plein lijkt dit witte dorp recht uit een film te komen. Nu is enkel een handvol restaurants geopend om toeristen als wij te lokken met dure tapas die niet goed smaken.
Wij gaan terug naar de kust. Via Cadiz rijden we richting Barbate. Onderweg het ene naar het andere strand uitproberend. Afkoelen in het nog steeds lauwwarme zeewater, waar we de zon elke dag weer spectaculair in zien verdwijnen. Dit goede leven vol tapas en cocktails bevalt ons wel, maar er is nog zo veel meer te zien, dat we onze KIA keren om via het binnenland terug te keren naar Sevilla. Onze route voert ons door de groene heuvels en bergen van de Sierra de Grazalema. Het is hier onbeschrijfelijk mooi, maar dat hebben meer mensen bedacht. Druk is niet de goede term om de file op het wandelpad te beschrijven in de heuvels rond El Bosque. Druk is een understatement om de massa te omschrijven die zich tegelijkertijd door picture-perfect Grazalama aan het persen is. Er moet een beter moment zijn om te genieten van deze omgeving. We komen nog wel een keer terug, maar dan op de fiets, want er gaat niets boven fietsen.
Foto's
