Een reisreporter vermomd als toerist....of...?

Door: Diana

Geplaatst op Jun 15, 2012

Een tijdje terug las ik op deze site een anekdote over het gegeven dat de gemiddelde RR liever niet het etiket "toerist" opgeplakt wil krijgen. We sjezen de halve wereld af (als het kan de hele) maar wij zijn geen toeristen. No way. Dat is het laatste waar wij mee geassocieerd willen worden. Niks pakketreisjes richting Turkije en daar 2 weken op ons gat liggen zonder ook maar iets van het land te kunnen/willen zien. En dan heb ik het nog niet eens over de "paëllabussen" richting de Spaanse Costa's. De gemiddelde RR wil niet eens dood gevonden worden binnen een straal van 1000 meter van zo'n bus.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik me wel een beetje herkende de in dit verhaal. Naar een reisbureau gaan en me daar door iemand van nog geen 20 laten vertellen dat het in Australië "toch wel warm kan worden en dat er veel enge beesten zitten" en mij vraagt "of ik wel weet dat het best wel ver vliegen is?" Echt niet.
Wij RR stippelen onze reis zelf uit, schuimen internet af naar die ene verborgen tip over die plek waar nog nóóóit iemand is geweest, wil minimaal 8-10 uur (als het effe kan nog langer) in het vliegtuig zitten en maakt zich lid van een site waar zielsverwanten prachtige foto's plaatsen en praten over verre landen waar je alleen maar van kan watertanden. Wij reizen en ontdekken, met of zonder rugzak en wij zijn allesbehalve uitgerust als we thuiskomen. Maar we voelen ons verrijkt na zo'n reis; voor ons gevoel veel meer dan die schoonzus die inderdaad 2 weken niet verder is gekomen dan de boulevard in Benidorm.

Kortom: een échte RR regelt zijn reis van voor tot achter helemaal zelf en als het kan ligt de bestemming niet binnen Europa.
Nou, daar gaan we dan. Ik ben met mijn hubbie 2 weken geleden voor een week naar Barcelona vertrokken. Medio november vorig jaar had ik me op sites van diverse prijsvechters scheel gezocht om een leuke aanbieding te vinden, maar dat viel vies tegen. Konden we goedkoop er naartoe, betaalden we de hoofdprijs op de terugvlucht en omgekeerd. Het hotel dat we op het oog hadden was ook niet al te goedkoop en toen ik eindelijk een leuke aanbieding zag, kwam ik tot de ontdekking dat deze afkomstig was van een touroperator....hhmm....bij een touroperator boeken...? Liever niet..Koppig als ik ben bleef ik dus graven en wroeten op internet, in de hoop e.e.a. zelf te kunnen regelen. Hetgeen me niet lukte ónder de prijs van die touroperator. Uiteindelijk besloot ik de handdoek in de ring te gooien en schoorvoetend bij de ANWB naar binnen te lopen om de genoemde pakketreis te boeken.
Toen we buiten stonden met onze boekingsformulieren kwam ik tot de ontdekking dat het eigenlijk wel allemaal meeviel....

31 mei 2012. De vlucht vanuit Eindhoven richting Barcelona was een giller. Groepjes met giechelende meiden die "zich 3 dagen wezenloos gingen shoppen" en vriendenclubjes die er een weekeinde zonder moeder de vrouw op uit gingen, vulden het vliegtuig. Deze sfeer bleef er ook in totdat het toestel op het vliegveld van Barcelona landde. Applaus voor de piloot en dat was het dan.

Uiteraard hadden we thuis het nodige huiswerk gedaan en we hadden al snel in de smiezen dat de hop on,- hop off bus een fenomeen was waar we misschien niet onderuit zouden komen. Althans, als we internet moesten geloven. De metro was uiteraard ook een goede optie, maar die bussen werden over het algemeen de hemel in geprezen. Het was de beste manier om de de stad te ontdekken, je te oriënteren en om de verderaf gelegen bezienswaardigheden zoals Camp Nou te bezichtigen. We waren vanuit het vliegveld met de Aerobus naar Placa de Catalunya gereden, en toen hadden we ze al met argusogen bekeken: de rode en blauwe dubbeldeckers, volgepakt met toeristen, al dan niet voorzien van een stel bij de bus kleurende hoofdtelefoontjes in de oren...dat zag er uit naar drie keer niks.....maar goed...we waren er net en we hadden nog de hele namiddag en avond om ons een beetje te oriënteren en dan konden we nog altijd beslissen wat we zouden doen. De metro lonkte ons steeds meer toe, maar het nadeel was dat je onderweg niets van de stad zag. Met de kaart onder onze arm zijn we die eerste avond richting El Borne gewandeld, alwaar we op de Placa de Santa Maria del Mar meteen onze eet,- en drinkstek voor de komende 7 dagen vonden. Een gouden keuze. Nu die andere keuze nog....de metro of toch maar die bus in?

01 juni 2012. Nadat we die avond van tevoren de knoop hadden doorgehakt, liepen we die morgen richting Placa de Catalunya, om "het dan toch maar te doen". Bij het loket werd een 2-daagse kaart aangeschaft en schoorvoetend sloten we aan in een lange rij. Jezus, waar waren we aan begonnen. Tot onze verbazing ging het allemaal zeer snel. De bus werd snel volgeladen en we wisten op het "upperdeck" een plaatsje te bemachtigen waardoor we optimaal konden genieten van het mooie weer. Ja, daar wel. Maar dat terzijde. Hubbielief kwam nog aangelopen met 2 plastic zakjes met daarin een setje hoofdetelefoontjes die je kon inpluggen, zodat je tekst en uitleg kreeg over alles wat er tijdens de route te zien was. Op de een of andere manier voelden we ons een beetje opgelaten, want dat waar we altijd een beetje gnuivend over gegniffeld hadden, waren we nu zelf aan het doen: namelijk de toerist uithangen. En hoe. Het enige wat we voor ons gevoel nog misten was een buiktasje, zonneklep en een Messi-shirt.....
Zo zijn we de hele dag en de dag erna de stad doorgesjeesd, er on,- en off hoppend waar en hoelang we maar wilden en braaf oortelefoontje inpluggend en luisteren naar de informatie die we te horen kregen.
Conclusie: eerlijk is eerlijk; de 5 dagen erna waren zalig,zelf door de stad struinen, maar die bus? Ach, ze is zo verkeerd nog niet.....zelfs niet voor een reisreporter....