Geript... of hoe ik bijna in een afvalbak belandde (2)
Andalusie
Spanje
Abytravel
Geript... of hoe ik bijna in een afvalbak belandde (2)
( vervolg van deel1)
Woede en ongeloof winnen het van de schrik...
Hier blijven staan heeft geen zin. Het ongeloof en de schrik maken plaats voor een vastberadenheid tenminste nog iets van de zojuist gestolen zaken, al was het maar m'n rugzakje terug te proberen te krijgen. Heel vaak wordt de verpakking immers na geript te zijn achteloos weggeworpen.
Dus stap ik in de auto- nog een geluk dat ik die nog niet geopend had, want wat zou er anders gebeurd zijn?- en rijd al speurend in de richting waarin ik de zwarte auto heb zien verdwijnen.
Ach nee dit is onbegonnen werk, hoe groot is die kans, die man zit allang in Malaga of daaromtrent... Net als ik besluit maar om te keren en bij de supermarkt, die van die chocolaatjes, te vragen waar het politiebureau is, zie ik het in een flits.
Daar aan de overkant van de straat verdwijnt iets grijs met roods in een grote vuilcontainer. Zou dat...?
Ik sla af naar de stoep aan de andere kant van de weg en laat mijn auto tot stilstand komen juist voor een glimmende zwarte Mercedes, een vrij nieuw type zo te zien.
Dat kan toch haast niet? Boeven rijden toch niet in zulke dure wagens? Of juist toch wel?
Even ontmoeten mijn ogen die van de man die zojuist nog bij de afvalbak stond en nu op het punt staat in te stappen en weer weg te rijden.
Hij is het! Het moet haast wel! Een onguur type, breed en met stoppels op z'n kin. Breed en minstens een paar koppen groter dan ik (nou is dat ook niet zo moeilijk).
"Onthoud het nummerbord", schiet het door me heen. Maar het lijkt wel of er ergens iets blokkeert in m'n hersens. Ik zie de letters en cijfers die het Spaanse kenteken vormen, maar ik kan er niks van maken, het landt niet zogezegd.
Moet ik uitstappen en de man confronteren met z'n lafhartige daad? Maar ja zoals al gezegd hij is groot en ik ben....
Lijkt geen erg zinvolle actie en ook zeker niet zonder gevaar. Bovendien ben ik nog niet 100% zeker of hij wel....
Ach ja, natuurlijk wel!
En dan is het moment voorbij, de zwarte Mercedes vertrekt in de tegenovergestelde richting, mij verward achterlatend, alweer.
Maar de verwarring maakt al snel plaats voor de vastberaden gedachte toch op z'n minst iets van m'n spullen te proberen te redden.
Met kloppend hart loop ik naar de meer dan mans (nou ja dit vrouwtje dan)hoge container toe en schuif het halfronde deksel naar boven. Zou het echt mijn rugzakje zijn geweest?
Ja hoor! Daar ligt hij, in de diepte op een paar zakken. Maar hoe kom ik daar nou bij?
Heb ik niet iets in de auto waarmee ik kan hengelen? Ik kan zo snel niets verzinnen.
Nee, ik zal erin moeten klimmen om 'm te kunnen pakken. Maar wat nou als dat deksel dichtschuift terwijl ik in de container zit, dan kom ik er nooit meer uit.
Laten liggen dan maar? Nee, daarvoor heb ik 'm niet teruggevonden, wie weet wat er nog inzit, denk ik hoopvol. Hulp zoeken dus!
Ja, ik heb geluk, aan de overkant van de weg passeert juist een vrouw op de verder vrij stille weg. In mijn beste Spaans gemengd met Engels en gebaren leg ik haar uit wat er gebeurd is.
¿Puedo Usted ayuda me? Natuurlijk wil ze dat wel. Als ik uitgelegd heb wat ik van plan ben te doen, houdt ze geduldig het schuifdeksel op terwijl ik voorzichtig m'n been over de rand steek. Even later zit ik oncomfortabel op de rand van de bin. Maar nu? Ik kan niets stevigs vinden binnen om mijn voet op te zetten. En stel nou dat de bodem helemaal de bodem niet is en ik in de diepte verdwijn als ik m'n andere been ook over de rand laat zakken? Dan kom ik hier zelfs met hulp niet zo 1-2-3 meer uit...
Nee, dat is niet zo'n goed idee. Maar met wat gehengel van m'n been al balancerend op de rand die nu behoorlijk nadrukkelijk in m'n kruis begint te snijden lukt het de vrouw m'n rugzak te pakken. En even later sta ik met wat hulp van haar weer veilig op de stoep nog na te trillen van alle emoties die er nu pas goed uitkomen.
Ik bedank haar uitvoerig om vervolgens in de auto m'n rugzak te inspecteren. Misschien valt het nog mee, zoveel tijd had hij toch niet?
Maar het valt niet mee!
Alle vakken en tasjes zijn grondig onderzocht en alle waardevolle dingen, inclusief de aankopen van vanmorgen zijn verdwenen; ja zelfs m'n waterflesje!
Maar m'n lunch zit er nog in, m'n aantekenboekje en zelfs de chocolaatjes... Daar zal ik me straks als alles achter de rug is maar eens heerlijk mee gaan troosten..
Had ik nou toch maar beter naar m'n gevoel geluisterd (sorry stemmetje, ik beloof je nooit, maar dan ook nooit meer het zwijgen op te leggen en braaf te doen wat je zegt ;-0)
Foto's
