Geript.... (1) of hoe ik bijna in een afvalbak belandde
Andalusie
Spanje
Abytravel
Geript.... (1) of hoe ik bijna in een afvalbak belandde
Natuurlijk, ik had gewoon naar mijn gevoel moeten luisteren.
Niet zo stoer doen alsof er niks aan de hand was. Niet gewoon doorgaan met m'n drankje op een bankje genietend van het uitzicht en met m'n rug naar de rest van de parkeerplaats gewend.
Maar ja nu is het te laat en zit ik alweer bijna 3 uur op het plaatselijke - nou ja wat heet? bijna drie kwartier rijden en nog wat zoekwerk heeft het me gekost om hier te komen!- politiebureau om m'n verhaal te doen en heeft de aanvankelijke verhitting van het zojuist doorgemaakte avontuur plaats gemaakt voor een koude die langzaam optrekt van mijn blote, slechts in sandalen gestoken tenen naar al m'n botten. Want ja, dit is wel Spanje hè en een beetje zichzelf respecterend officieel overheidsgebouw beschikt dus over een altoos loeiende airco-batterij, zo ook dit bolwerk van de Guardia Civil in Aroyo dela Miel. Een zoetgevoosde naam voor deze voorstad van Benalmadena de plaats waar dit alles begon.
En ja, natuurlijk had ik beter naar mijn gevoel moeten luisteren. Maar zeg nou zelf, zo'n parkeerplaats met zo'n prachtig zicht op de Stupa van Benalmadena, daar mag toch iedereen parkeren? Dat is toch niet mijn alleenrecht?
En zo stel ik mijzelf gerust op dat bankje, terwijl mijn innerlijke stem iets heel anders probeerde te vertellen. Die zei: "wat doet die zwarte auto daar nou toch raar" Eerst wil ie erop rijden, dan toch maar weer niet en vervolgens toch maar wel.
"Tja, ik aarzelde zelf ook of ik hier wel kon parkeren, het leek een beetje een privé-oprit, maar de bankjes bij de balustrade aan het eind gaven voor mij de doorslag..." sus ik de stem, terwijl de auto inmiddels een aantal meter achter mijn huurkarretje tot stilstand is gekomen.
"Die man doet toch wel erg verdacht" dringt het stemmetje, nadrukkelijker nu, nog eens aan.
Tja, hij scharrelt inderdaad wat rond alsof hij mij probeert te bestuderen, de situatie in te schatten. Maar het kan ook best zijn dat hij het mooiste uitzicht zoekt daar ietsje verderop bij de ballustrade of gewoon een plekje om ongestoord en onbespied zijn behoefte te kunnen doen.
Toch zit het mij niet lekker; het stemmetje wint.
Te laat! Net als ik besluit dat het mooi geweest is en de eenzame parkeerplaats maar aan de dralende schim in m'n ooghoeken over te laten gebeurt het..
Ik hijs net m'n rugzak over éen schouder -het heeft geen zin die helemaal vast te sjorren; ik ben toch zo bij de auto- als ik opeens een ruk voel.
Schrik, ongeloof en woede strijden om de eerste plaats. Maar nog voor ik heel besef wat er precies aan de hand is,spurt de schim hard bij me vandaan en verdwijnt in de zwarte auto. Mij achterlatend zonder m'n trouwe rugzakje, m'n metgezel die al zoveel reizen met me gedeeld heeft.
Daar sta ik dan beteuterd rond te kijken, ja het is echt gebeurd! Geen spoor meer van m'n rugzak, de man of de auto...
Verdraaid! Daar zaten m'n pasaangeschafte nieuwe lensconverters in, m'n reservecamera, zakmes en nog veel meer nuttige dingen die een mens zoal meesjouwt op z'n trektochten. Mijn waterflesje, m'n lunch; maar ook de vanmorgen op de markt gekochte souveniertjes waar ik zo blij mee was en de lekkere chocolaatjes waarmee ik mijzelf vanavond wilde verwennen...
Woede en ongeloof winnen het van de schrik...
(lees verder in deel 2)
Foto's
