Maandthema: Onverwachte krachtmeting met de natuur in het Slowaakse Tatragebergte

Door: Mariekedanbo

Geplaatst op Nov 15, 2012

[bOnverwachte krachtmeting met de natuur in het Slowaakse Tatragebergte[/b]

Het is vroeg als we de camping verlaten en rond 7 uur staan we aan de voet van de Tatra's, het hooggebergte in Slowakije, waar onze trektocht begint. Het miezert wat, dus we trekken onze regenjassen en regenbroeken aan en gaan op pad. Het doel is een huttentocht van enkele dagen, dus we hebben allemaal een rugzak mee met een slaapzak en reservekleren.

Hoe hoger we op de berg komen hoe meer de regen overgaat in natte sneeuw. Op een gegeven moment gooien we sneeuwballen naar elkaar, zoveel sneeuw ligt er. Rond 14.00 lunchen we met een kop stevige warme soep in een berghut. Daar beslissen we dat we nog één etappe extra gaan wandelen en bij de volgende berghut zullen overnachten.

Het gezelschap bestaat uit vier man, ik ben met 3 roeimaten op pad. Over een week gaan we onze clubgenoot Niels supporten bij het EK roeien in Praag. Daarvoor maken wij met zijn vieren een trektocht door de Tatra’s. Één van ons heeft deze tocht enkele jaren eerder al gelopen en is bekend met de route.

Mijn gevoel zegt die middag: Blijf. Die extra etappe is niet verstandig. Blijf en ga slapen in deze hut, loop niet verder. Ik ga naar de waard en probeer te vragen hoe de omstandigheden zijn en of het veilig is om nu naar die hut te lopen. Helaas, de waard begrijpt mijn Engels niet en ik kan geen Pools, Slowaaks of Russisch... Ik besluit te vertrouwen op Alex, die de route al kent en met ons groepje verder te lopen.

Achter het hutje gaat het pad verder. (Naderhand herinner ik me een rood-wit gestreept lint. Ach het pad was iets verlegd dachten wij toen in onze naïviteit.) We beginnen te klauteren en het pad wordt al snel een pittige klim met staalkabels langs de wand om je aan vast te houden. Met onze blote handen pakken we de bevroren staalkabels vast. Regelmatig hangt er een ijspegel aan de kabel.

Dan komen we bij een richel waar we in een grote stap overheen moeten stappen. Alex loopt voorop, daarachter kom ik, na mij Peter Paul en als laatste Martin. Bij het overstappen glijd ik uit en verlies ik mijn evenwicht. Daar hang ik. Met mijn bloten handen aan een bevroren staalkabel en een zware rugzak op mijn rug.

Schreeuw ik om hulp? Stop ik al mijn kracht in mijn handen om maar de kabels vast te houden? Ik weet het niet meer. Wel weet ik dat Peter Paul gelukkig scherp genoeg van geest is om in actie te komen. Hij trekt mij weer op het pad en ik adem diep in en uit en besef dat ik niet neergestort ben in het ravijn. Voorzichtig stap ik met hulp van Peter Paul aan de ene kant en Alex aan de overkant over de richel.

De rest van deze etappe naar het bergzadel loop ik met in mijn hoofd een krachtig mantra. Ik kan dit. Dit lukt me. Mijn rechter voet staat vast op het pad, links ook, mijn rechterhand heeft de kabel vast. Mijn linkerhand verplaats ik, dan mijn linker voet, mijn rechtervoet en mijn rechterhand volgen. Volgende stap. Ik kan dit, ik kom boven, dit lukt me.

Stapje voor stapje kom ik vooruit. Uiteindelijk komen we bovenop de zadeltop. Ieder van ons voelt de opluchting. Het is woensdagavond, onze vaste borrelavond op onze roeiclub Euros. We proosten met elkaar op de goede afloop en drinken een teug uit de fles Becherovski die Alex bij zich heeft. Ook eten we wat nootjes en chocola.

Na deze klim lopen we verder over het pad. We denken het hutje in de verte te zien, maar het wordt steeds donkerder. De steenmannetjes zijn ondergesneeuwd en in de schemer is het pad slecht zichtbaar. Zijn we bij deze of bij die rivier? Bij het licht van de zaklantaarn is het te gevaarlijk om verder te lopen. We weten niet precies waar we zijn en nemen de beslissing om te stoppen met lopen. Al snel vinden we een rotsspelonk waar we met zijn vieren in kruipen en zo de nacht doorbrengen. Wat ben ik blij met mijn dikke donzen slaapzak, want we zitten rond 2000 meter hoogte en het is hier koud zo in de sneeuw.

Als we wakker worden en uit de spelonk kruipen, zien we dat we vlak voor een puinhelling zijn gestopt. Goede beslissing genomen gisteravond. Hoewel we verkleumd en koud zijn, kunnen we overeind komen. We wurmen ons uit de spelonk en kijken om ons heen. Al snel zien we waar het juiste pad loopt en valt het licht op het hutje in de verte. Onderweg komen we nog een staalkabel tegen waar we één voor één op onze billen vanaf glijden als was het een enorme glijbaan van sneeuw.

In de berghut warmen we op en eet ik een heerlijke omelet met paprika. Met deze energie kunnen we de dag weer aan. We beslissen om de trektocht af te breken en af te dalen naar ons startpunt.
Onderweg komen we dezelfde Israëliër tegen die ons op de heenweg ook al had gegroet. Ook hij had gisteren door willen lopen. Echter hij kon beter communiceren zonder woorden. Hij vertelt ons dat het pad dat wij hadden genomen was afgesloten omdat het traject met deze sneeuw te gevaarlijk was… Hij verbaasde zich erover dat wij wel verder gelopen waren. Als we hem vertellen dat wij de hut niet hebben bereikt en in een rotsspelonk op de berg hebben overnacht kijkt hij ons met open mond aan en feliciteert ons dat we het er levend vanaf hebben gebracht.

Motto van deze blog: Blijf alert op de weersomstandigheden bij een wandeling in de bergen. Wijzig je plannen als het weer veranderd, maar laat je vooral niet weerhouden de bergen in te gaan. Het Tatragebergte in Slowakije is een schitterende bergwereld waar fantastische wandelpaden zijn.