Door de Russische Altaï naar Mongolië.

Door: Bartjroth

Geplaatst op Jul 21, 2013

De grens tussen Rusland en Kazachstan markeert behalve de scheiding van twee landen ook de scheiding van twee totaal verschillende landschappen. Kazachstan is leeg, kaal en grotendeels ongecultiveerd. Rusland, in ieder geval in dit deel, is groen, vlak en volledig gecultiveerd. Overal strekten zich weilanden en akkers uit, vaak gescheiden door stroken groen of rijen wilgenbomen. Ik kreeg het gevoel dat ik Europa, of zelfs Nederland weer binnenreed! Ik had dat gevoel één keer eerder gehad deze reis en de locatie laat zich moeilijk raden: het was in Oezbekistan. Ook daar lijken bepaalde gebieden sterk op het Nederlandse boerenland.

Na de grote stad Barnaul, waar ik een losgeraakte cardanas moest laten repareren, zette ik koers naar het Altaï-gebergte. Dit bleek een stuk minder afgelegen en verlaten dan ik dacht: er stond bijna een file op de andere weghelft. Het blijkt dat veel Russen er in dit gebied vakantiehuisjes op na houden en bovendien was het zondag. En wellicht ook het einde van een vakantieperiode. Maar naarmate ik verder het gebied in reed, werd het rustiger. Op een gegeven moment zag ik twee mensen die naast een motor naar me stonden te zwaaien. Ik zwaaide maar terug maar had geen idee wie het het waren of waar ze vandaan kwamen.

Niet veel later werd ik gepasseerd door een zijspan met een Nederlands kenteken. Het waren Marie en Martijn uit Friesland. Die dag reden we samen verder en s'avonds verbleven we in hetzelfde guesthouse. De volgende dag keerden zij om omdat hun visum voor Mongolië nog niet ingegaan was en bovendien durfden zij het niet aan om van de westkant Mongolië in te rijden. Er was hun verteld dat het soms erg drassig was in het gebied rondom Ölgi. Ze zouden daarom Mongolië ten noorden van Ulaanbaatar binnengaan.

Terwijl ik verder reed door de Altaï ging het steeds meer lijken op wat ik me er vooraf van voorgesteld had. Bijna geen auto's meer, af en toe een klein dorpje en een schitterend berglandschap. Het is één van de mooiste gebieden waar ik gedurende mijn reis doorheen ben gekomen.

Uiteindelijk werd het landschap kaler, droger en minder bergachtig. Ik kon Mongolië bijna ruiken. Ik overnachtte in het plaatsje Kosh-Agach op zo'n 50 kilometer voor de grens. Zoals zoveel grensplaatsjes was het een eigenaardige mengelmoes van twee culturen en twee landen. Maar het droge, desolate landschap dat het omringde, gaf het toch overwegend een Mongoolse atmosfeer. Ik sprak in het guesthouse een Russich gezin dat hun 4x4-lada in een rivier verzopen had: de rivier was net iets dieper dan ze hadden gedacht en de luchtinlaat was onder water gekomen. Dan is het over het algemeen wel afgelopen met de motor. De auto was achterop een truck terug naar Rusland gebracht..