Door Russisch Karelia
West Rusland
Rusland
Bartjroth
Door Russisch Karelia
De laatste avond in het hotel in Velsk werd opgeluisterd door een gezelschap van een stuk of tien vijftigers dat een feestje vierde. Voor deze gelegenheid werd het volume van de muziek opgeschroefd tot disconiveau. Terwijl Stefan en ik boven een schaakbord hingen, toog het gezelschap met tussenpozen naar het midden van de zaal die vrijgemaakt was van tafels en stoelen, om daar enthousiast te bewegen op de muziek met een zekere ritmiek. Die ritmiek was naarmate de avond vorderde steeds minder in overeenstemming met de muziek en ook werd er af en toe een feestganger in een taxi gezet. Want natuurlijk ging het het feestgedruis gepaard met respectabele hoeveelheden wodka.
Aan het eind van de avond hingen er zeven uitgeblust in hun stoel, waren er twee per taxi afgevoerd en stond er nog een heupwiegend op de dansvloer: de betreffende man had een sympathieke uitstraling maar niet bepaald de "looks" van een adonis en we bombardeerden hem tot "Frankenstein" (eigenlijk de creatie van Frankenstein, maar we waren op dat moment niet in de stemming voor dergelijke nuances). Kennelijk was ik beter dan Stefan in staat om onder gegeven omstandigheden gefocust te blijven en tegen alle verwachtingen in wist ik het potje schaken van hem te winnen. Dat was voor het eerst en helaas ook voor het laatst.
De volgende dag reden weer flinke delen over onverharde wegen, met in de buurt van de dorpjes weer de gebruikelijke bermlada's, -plukkers, -zwalkers en -zitters. In het dorpje Pudozh, aan de oostkant van het Onega-meer, werden we voor de zoveelste keer geweigerd in een hotel dat ook in dit geval duidelijk voldoende kamers beschikbaar had. De betreffende dame nam nog net de moeite, zij het zichtbaar met zeer veel tegenzin, ons te verwijzen naar een ander hotel. Dit bleek geen echt hotel te zijn, maar meer een homestay. Hier werden we wel hartelijk ontvangen, in ieder geval door de vrouw. Russische mannen, ik beschreef het al in een eerdere blog (die over Kirgistan), hebben de neiging in het begin nogal nors te zijn, daarna ineens een pot bier of wodka voor je op tafel te zetten en vervolgens als sneeuw voor de zon te ontdooien. Zo was deze man ook. Hij bleek in z'n tuin een sauna gebouwd te hebben en het gebruik ervan was inclusief de toch al zeer bescheiden kamerprijs. We maakten dankbaar gebruik van het aanbod.
De weg naar de hoofdstad van Russisch Karelia, Petrozavodz, liep om het Onega-meer heen. Helaas konden we maar zelden een glimp van het meer opvangen omdat er een strook bos tussen het meer en de weg in lag. Petrozavodz bleek een levendige, studentikoze stad te zijn.
Sammy had voor de zoveelste keer een reparatie nodig dus gingen we maar weer eens langs bij de lokale Suzuki-garage. Hier bleek, niet voor de eerste keer, dat Russen behalve heel nors ook heel hartelijk kunnen zijn. Ze sleutelden een halve dag aan de auto en toen ik m'n portemonnee trok, wuifden ze dat weg. Ik had ze verteld dat ik vanuit Nederland naar Ulaanbaatar was gereden en nu weer op de weg terug was, en dat vonden ze kennelijk zo indrukwekkend, of stoer of wat dan ook, dat ze niet wilden dat ik ze voor hun diensten betaalde. Dat had al ik al eerder meegemaakt deze reis: bij de Suzuki-dealer in Karagandy (Kazachstan) ging het precies zo.
Ondertussen drong Stefan erop aan dat ik nog een proefritje ging maken met de monteur, want hij wilde zich in de tussentijd wel vermaken met de bevallige receptioniste, tevens onze vertaalster. Maar ik had daar op dat moment geen behoefte aan, ondanks dat het volgens Stefan een win-win situatie was. Later vertelde de receptioniste dat ze 7 dagen per week werkte, meestal van 9 tot 9. Daar werden we dan wel weer even stil van. Zeker als je bedenkt dat de lonen gemiddeld ver onder die in Nederland liggen. De ogenschijnlijke rijkdom waar ik het eerder over had, is weliswaar dominant in het straatbeeld in de grote steden, maar niet representatief voor de gemiddelde Rus.
Vanuit Petrozavodz maakten we een uitstapje naar het Kishi-eiland, een boottochtje van drie kwartier. Dit eiland is een openluchtmuseum met allerlei gebouwen in de traditioneel Russische bouwstijl. De houten kerk is het meest bijzonder, maar ook de boerenhuizen met een originele inrichting vonden we erg interessant. Een bezoekje aan het eiland in een echte aanrader.
Maar eigenlijk is heel Karelia een aanrader. Het bestaat uit een Fins en een Russisch deel. Wij spraken een vrouw die zich geen Russin voelde maar een Karelische. De meeste mensen in dit gebied spreken naast Russische ook Karelisch. Op school wordt Russisch gedoceerd maar thuis worden de kinderen vaak nog in het Karelisch opgevoed, legde zij ons uit.
Voor mij is Karelia na het Altai-gebergte het mooiste gebied dat ik in Rusland gezien heb. Het deel van onze tocht ten noorden van Perm tot aan Karelia was ook wel mooi, maar we reden eigenlijk alleen door bossen en dat werd op een gegeven moment een beetje saai. Karelia heeft meer variatie in het landschap: het is wat heuvelachtig en het heeft afwisselend bossen, weiden en akkers.
Voordat we Sint Petersburg bereikten, maakten we een tussenstop in Sortavala, van waaruit we het Valaam-eiland bezochten dat in het Ladoga-meer ligt. Dit vonden we minder interessant dan Kishi, maar het interieur van de kathedraal is desondanks indrukwekkend. We verbleven uiteindelijk nog vijf dagen in Sint Petersburg voordat Stefan terug zou vliegen naar Nederland. Met recht wordt Sint Petersburg gezien als een van de mooiste steden van Europa. We bezochten de hermitage twee keer en nog hadden we niet alles gezien. Ook buiten dit wereldberoemde museum is er van alles te zien en te doen in deze stad.
Toen Stefan vertrokken was, reed ik in twee etappes naar Helsinki. Ik verheugde me er enorm op om na 6 maanden weer de Europese Unie in te rijden. Er wachtte me daar echter een bizar onthaal..
Foto's
