Met tsaar Peter I, de Grote, ging het Russische rijk een nieuwe fase in. Peter was een energieke ambitieuze man met een visie over een nieuw Rusland, een wereldmacht gericht op het Westen. Daar hoorde ook een nieuwe hoofdstad bij, met toegang tot de Oostzee (Finse Golf), en zo werd vanaf 1703 in korte tijd Sint Petersburg uit de moerasgrond gestampt. Daarvoor werden veel westerse bouwmeesters aangetrokken, veel Italianen, wat Sint Petersburg ook een echt West-Europese uitstraling geeft. Naast paleizen, theaters en musea was er natuurlijk ook aandacht voor machtsvertoon: op een eilandje in de rivier de Neva ligt de Petrus- en Paulusvesting. Pronkstuk van de vesting is de barokke Petrus- en Pauluskathedraal waarvan de 122 meter hoge naalddunne vergulde spits een beeldbepalend punt is in de skyline van de stad. Vanaf Peter de Grote werd dit de grafkerk van de tsaren. Vanwege de lange rij heb ik het interieur laten schieten. Ik was helemaal niet op het meest geschikte tijdstip in Sint Petersburg, het was erg warm en daarom koos ik voor het eerst in mijn leven voor de bekende rode hop off hop on bus, overigens best een aanrader!, maar door de topontmoeting Poetin- Xi Jinping (juni 2019) stond het verkeer behoorlijk vast. Op de foto is te zien dat de Russen het warme weer benutten om te zonnebaden (en te badderen), hier aan de vestinggracht, maar ook op de kleine zandstrandjes aan de kant van de rivier de Neva. Niet onvermeld moet blijven dat bij de bouw van Sint Petersburg op grote schaal gebruik werd gemaakt van dwangarbeid, en door de erbarmelijke omstandigheden lieten veel arbeiders het leven bij de bouw. Er wordt daarom wel gezegd dat de stad is gebouwd op botten.