Midden in Irkutsk woont een mannetje dat al jaren vanaf zijn vensterbank de stadsduiven voert. Je vindt hem gemakkelijk: de straat en telefoonleidingen voor zijn raam zijn helemaal wit uitgeslagen en er zitten altijd duiven hoopvol te wachten. Toen ik hem een keer voor zijn venster zag verschijnen raakte zijn uitdrukking mij: vermoeid, getekend door het leven en toch liefdevol. Omlijst door de schamele opengeklapte ramen en de rozig gepleisterde muren van zijn flatje een karakteristiek Russisch portret.