Een adonis en een eland in Siberië
Centraal Rusland
Rusland
Bartjroth
Een adonis en een eland in Siberië
In ongeveer twee weken reed ik van Ulaanbaatar naar Omsk, van waaruit mijn neef Stefan zou meerijden. Ik reed veel, zag weinig, en heb daardoor over dat deel niet zoveel te melden. Behalve misschien dat de Russen zich op de tweede plaats wisten te nestelen van mijn ranglijst van de gevaarlijkste en meest roekeloze (en ook gewoon knotsgekke) verkeersdeelnemers. Alleen de Georgiërs moeten ze nog voor zich laten, maar de Roemenen op dit gebied naar de kroon steken is ook al een hele prestatie. In positieve zin viel me vooral een wijk in Ulan-Ude op, die niet in de gids genoemd werd maar die vol stond met grote, met schitterend houtsnijwerk versierde oude houten huizen in de klassieke Russische bouwstijl. Een aanrader voor iedereen die er nog eens komt. De wijk ligt vlak naast de belangrijkste winkelstraat (die haast Europees aandeed tot mijn verbazing), aan de rechterzijde als je er vanuit het centrum doorheen loopt.
Ik haalde Stefan op van de verrassend kleine luchthaven in de miljoenenstad Omsk, waar hj precies op tijd landde. Toen we door de buitenwijken van de stad reden, verbaasde hij zich over armoedige houten huizen en de staat van de wegen, die soms niet meer dan zandwegen waren. Dingen die mij nauwelijks opvielen omdat ik al zo lang onderweg was.
Onderweg naar Tobolsk stopten we een paar uur bij een meer bij het plaatsje Krutinka. Toen we naar de waterkant reden dachten we dat we de enigen waren. Maar eenmaal uit te auto hoorden we overal om ons heen het geluid van houthakken. Het bleek dat diverse gezinnen en groepen jongeren bij het meer aan het barbecuen waren. En overal werd een vuurtje gestookt. En houtgehakt. Een jongen kwam bij ons zitten en bood ons een waterpijp aan. Met google translate op de I-pad van de jongen, babbelden we er gezellig op los.
Tobolsk vonden we geen bijzondere stad, op een ding na: het schitterende fort, het voormalige Kremlin, dat op spectaculaire wijze op een rotswand boven de oude stad uittoornt. We vierden de komst van Stefan met 6 halve liters bier in een tent, in de letterlijke betekenis van het woord, vlakbij ons hotel. Die 6 halve liters vielen niet zo goed. Stefan toonde direct dezelfde trekjes als mijn vorige reismaatje Risbek en leegde zijn maag in de WC. Ikzelf viel bijna uit de douche. Uiteraard kon dat geenszins de pret drukken. Althans, hooguit tijdelijk.
We wilden via de grote steden Tyumen, Yekaterinburg en Perm een noordelijke route nemen naar St. Petersburg, van waaruit Stefan weer terug zou vliegen. Vanaf Perm zouden we 2000 km via kleine wegen Rusland doorkruisen. Het leukste van Tyumen waren misschien nog de oude houten huizen, die je in heel Siberië ziet en waarvan ik de mooiste exemplaren zoals genoemd in Ulan Ude tegenkwam. Ook is er in Tyumen een aardige kathedraal. Het klooster, dat in de gids zo aangeprezen wordt, kon ons weer wat minder bekoren.
Yekatrinburg wordt in de gids nogal opgehemeld als een van de mooiste steden van Siberië, maar wat ons betreft was alleen de "Romanov dead site", de rustplaats van de laatste Russische tsaar Nicolaas II, echt de moeite waard. Overigens waren ergens tussen Tyumen en Yekatrinburg de grens met Europa gepasseerd en is er in Yekarinburg een Europees aandoende, autoloze winkelstraat. Toch had ik nooit het gevoel al in Europa te zijn.
Perm daarentegen wordt beschreven als een stad die de meeste toeristen "could bare to miss", terwijl wij dat weer een hele aardige stad vonden. De stadswandeling, die met rode en blauwe lijnen op de straat is uitgezet, is een aanrader. En ook het park aan de waterkant, waar er een keur is aan terrasjes met uitzicht op de brede rivier de Kama.
Inmiddels was ik door Stefan omgedoopt tot "de eland". Ik stommel met regelmaat s'nachts door de hotelkamer, meestal op weg naar de WC. De eerste keer was hij daarvan zo geschrokken dat ie rechtop in z'n bed zat. Hij zei later dat ie dacht dat er een eland naast z'n bed stond.
Zelf was hij naar eigen zeggen een adonis. Het toeval wilde dat we in Perm op een beeltenis van "Sankt Stefan" stuitten. Deze "enlightener of Perm" bracht in de tweede helft van de 14e eeuw het katholicisme naar de stad en introduceerde het Permse schrift (een variant op het Cyrillisch). Het gevolg was dat Stefan zijn zelfverklaarde adonisschap uitbreidde met de titel "sint". Het is mij overigens niet opgevallen dat Stefan de adonis een buitengewone aantrekkingskracht had op vrouwen, maar misschien is het een achterhaald idee dat adonissen dit effect hebben..
Foto's
