Ik sta bovenop de rots en voel de waterdruppels op mijn gezicht. Het water trekt zich terug en ik open mijn ogen weer. Gespannen kijk ik naar de zee, in afwachting van de volgende golf die hard tegen de rotsen zal slaan en me weer zal besprenkelen met een fijne mist van regen.

De wandeling langs de Douro-rivier vanuit Porto is al prachtig op zich. Onderweg passeer je het oude vissersdorp Afurada, alwaar je in een cultureel centrum meer kunt leren over het vissersleven. Hoofdreden om hier naartoe te gaan zijn echter de heerlijke visrestaurants, waar verse vis op de grill voor je wordt klaargemaakt. Even verderop de chique Marina waar alle plezierjachten liggen. Op de terrasjes aan de kade zitten de eigenaren en hun bezoekers een glas wijn te drinken. Net voordat de rotsen beginnen en we vrij uitzicht op zee krijgen, is er nog een klein natuurgebied. Een overgangsgebied tussen zout en zoet water, waar vooral veel watervogels verblijven. Twee uitkijkposten geven je de kans om ze te gaan spotten. Wel een verrekijker meenemen, want vaak zitten ze verder weg dan je lief is.

Tot slot komen we aan bij de kust, waar we deze prachtige golven zien. We hebben die dag geluk, want de zee is niet altijd zo ruw. Als we een paar dagen later teruggaan, is het water kalm en kabbelt het wat tegen dezelfde rotsen. Uiteindelijk zijn we via het strand over houten paden doorgelopen naar Miramar om daar de zon achter de kapel op de rots te zien ondergaan.

Met een rode blos op onze wangen van de wind en de zon, keerden we met de lokale trein terug naar de stad.