Hamertje Tik
Porto
Portugal
MiekeDeHaas
Hamertje Tik
Ooit honderden keren met een hamer op je hoofd geslagen?
Ik ben zojuist teruggekeerd van het stadsfestival São João dat jaarlijks wordt gevierd op 23 juni in de Portugese havenstad Porto. Een feest dat de katholieken in naam van Johannes de Doper vieren.
Het is een oud volksfeest waar de vruchtbaarheid van de mensen en de vreugde van de eerste oogst gevierd wordt. Maar of de Sint-Janvierders , die van heinde en verre komen, dit echt doorhebben?
Rond het middaguur zie je op alle straathoeken verkopers met enorme zakken en kraampjes, vol met felgekleurde plastic hamertjes, de zogenaamde martelao. Natuurlijk koop ik ook zo 'n hamer, waarmee je alleen vandaag iedereen op zijn hoofd mag timmeren om te laten weten dat je iemand leuk vindt. Zo 'n kans krijg je natuurlijk nooit meer en bij elke klap geeft de hamer ook nog eens een hoog piepje. Het kind in mij borrelt naar boven.
Laat in de middag besluiten we om over de imposante stalen brug te lopen, de Ponte Luis, die de twee oevers van de Douro met elkaar verbindt en het symbool van Porto is. Vanaf deze 44 meter hoge brug zie ik de stad langzaam vol stromen. Overal zie je provisorische restaurantjes, balkons en stoepen met grote rookpluimen veroorzaakt door geroosterde sardientjes en paprika. En voor wie aan tradities hecht, dit menu staat vast, met een glas jonge witte wijn.
Wij gaan ook op jacht naar sardientjes. Niet zo heel moeilijk wanneer je de walm en de geur van de geroosterde visjes volgt. Tegen een excessief bedrag hebben we gescoord.
De brug wordt inmiddels ontruimd en niemand mag de brug nog betreden. Rond middernacht gaat de brug onderdeel uit maken bij het vuurwerkspektakel.
Drommen mensen stromen samen in de smalle straatjes. Van een rustig tempo gaat het lopen over in schuifelen. De eerste meppen van de martelaos heb ik ontvangen met als toegift het piepje. Niet te flauw sla ik ook terug. Het werkt aanstekelijk en zo ontstaat een grote massa met lawaaierige felgekleurde hamertjes en mensen die wegduiken om een mep te voorkomen. Iedereen lacht, straalt en viert uitbundig feest. Dan ineens schuiven mensen in rijen naast elkaar. Niets vermoedend loop ik daardoor heen en lukraak krijg ik van alle kanten liefdevolle mepjes..piep, piep, piep...
Al ginnegappend en grinnikend, timmer ik er op los.
Op de brug zie ik mannen zenuwachtig heen en weer lopen ter voorbereiding van het imposante vuurwerkshow. We gaan alvast een plekje zoeken bij de kade van de Douro en dat hebben meer mensen bedacht. Het staat er tjokvol, aan beide rivieroevers.
Overal worden papieren hete luchtballonnen opgelaten. En zo zweven honderden São João lichtjes als schitterende sterren tegen de donkerblauwe hemel aan . Af en toe landt er een midden tussen het publiek. Iedereen wordt gered!
...en dan, ineens schieten de eerste vuurpijlen omhoog vanaf bootjes en pontons op de Douro. Synchroom galmt keiharde muziek uit grote megaspeakers. De mensenmassa begint te deinen. Duizenden mensen roepen in koor 'oooh', de ene vuurpijl schiet nog hoger de lucht in als de andere en spatten uiteen, wat een geweldig schouwspel geeft. Dan wordt onze aandacht getrokken naar de Ponte Luis, alsof er een groot verlicht kralen gordijn alsmaar naar beneden stort. Woooh, dit is echt een groots spektakel. Een half uur lang blijven de uitwaaierende vuurpijlen in de lucht met alle kleuren en vormen die je kunt bedenken.
Het vuurwerk stopt na een spetterend slotstuk ... er komt een vorstelijk applaus.
De menigte zet zich in beweging. Je raadt het al, er komt geen schot in. Wij moeten richting de Ponte Luis lopen, die in de verte hoog voor ons uittorent. Je kunt niet eens spreken van voetje voor voetje maar meer van teen voor teen komen we vooruit. Louter door al die toegiften met de martelaos, zetten we door. Stukje bij beetje komt ons hotel in zicht. Menigeen zal het feest tot in de ochtendgloren voortzetten.
Gearriveerd ...moet ik eerst nog een ingewikkelde code intoetsen om mijn eigen hotelkamer binnen te kunnen stappen. Die weet ik niet meer uit mijn hoofd. Tenslotte hebben feestvierders heel de avond met hamers erop los getimmerd, wel te verstaan op mijn hoofd.
De code is gevonden en om 2.30 uur kukel ik mijn bed in. Ik krijg even het gevoel alsof er een man met de hamer naast mijn bed staat!
Om 6.30 uur begint het alarm van de mobiele telefoon te rinkelen. De onzichtbare man met de hamer staat er nog steeds.
Snel onder de douche, hamertje in de koffer en de taxi in, richting vliegveld.
Foto's
