Trip naar Marokko - deel 11
Porto
Portugal
Flexmaister
Trip naar Marokko - deel 11
Wat we allemaal hebben meegemaakt deze week... Het begon allemaal op het hele mooie en vooral schone strand “Praia de Barra”. Het was hier zelfs zo schoon en fris dat we op onze blote voeten over het strand konden lopen zonder bang te zijn dat we in de gebruikte naalden zouden stappen. Voor het eerst sinds weken konden we op deze fijne plek weer eens surfen! De golven waren niet hoog maar wel goed gevormd, lang en zorgden voor een hele dag lang waterjolijt!
Toen we ergens in de middag, tussen het surfen door, onze welverdiende oplospasta naar binnen zaten te slobberen, kwam er opeens een klein worstvormig gedrochtje met een heel zielige maar vooral schele blik om de hoek kijken. Het was een straathondje (die zie je hier trouwens erg veel) wat iets weg had van een kruising tussen een Fraggle en een Chihuahua. Het was werkelijk niet om aan te zien, maar toch konden we de bolle loensende puilogen van hem niet weerstaan en besloten hem met een plakje chorizo tot één van onze vrienden te maken. We vonden het wel passen om het mismaakte schepseltje de naam “Lelijk” te geven en de rest van de dag werden we overal gevolgd door dit vriendelijke monstertje. Het deed ons pijn in het hart toen we “Lelijk” na deze onvergetelijke dag moesten achterlaten, wetend dat hij zich weer moest weten te redden in het keiharde straatleven van Portugal.
We waren deze week meerdere malen in de veronderstelling dat het afgelopen was met het filmen van onze reis. Eerst dachten we dat de camera het op stomme wijze de geest had gegeven omdat we bij het terugkijken van de weekmakende beelden van “Lelijk” ineens niets anders konden zien dan zwart beeld en gekke pixels. We vroegen ons af of het filmen van het afschuwelijke hondje de camera permanent had vernield, maar gelukkig zat zijn walgelijkheid alleen op de delen die met een schoonmaakbandje te reinigen waren. Waarschijnlijk zijn onze offers aan de zeegod van het relaxte leven goed ontvangen want het had allemaal veel erger kunnen zijn.
Omdat we zo opgelucht waren dat de camera niet kapot was, gingen we op een willekeurig strand maar eens vette beelden schieten van onszelf terwijl we al rennend door gigantische golven (die met grof geweld op het strand uit elkander spatten) achtervolgd worden. We dachten de camera veilig geplaatst te hebben door het statief (samen met aantekeningenboekjes, bandjes en slippers) op het hoogste punt het strand te leggen. Nog geen minuut had Stefan de camera weer ter hand genomen en de bandjes in zijn broekzakken opgeborgen of een “Tsunami” spoelt het strand op waarbij het statief en het papierwerk enkele meters werden “weggeblazen”!
Toch hield het Tsunamiverhaal hier niet op want na zo’n km of 10 wilden we stoppen op een heuvel om even van een leuk uitzicht te genieten en wat te eten… Op dat moment kwam Stefan erachter dat de golf zijn Teva schandalen dus ook te pakken had genomen en door het bijna iedere dag op blote voeten leven, was hem dit met zijn suffe kop natuurlijk weer niet opgevallen. Omdat het zonde zou zijn van de brandstof werd afgesproken dat Leks door zou rijden naar de volgende surfspot. Stefan zou dan via een kortere weg door het bos terug gaan om te zoeken en daarna langs het strand naar diezelfde surfspot te wandelen. Toen hij echter na 1 ½ uur lopen op het strand aankwam en eventjes over de duinen koekeloerde om te kijken of het wel echt de goeie plek was, zag hij tot zijn stomme verbazing de blauwe bus staan. In de bus zat Leks die de Teva’s al lang had gevonden en uitgebreid bezig was met de bereiding van Italiaans voer om binnen aanzienlijke tijd over te gaan in een vreetfestijn. En dat terwijl Stefan zich al psychisch aan het voorbereiden was op een strandwandeling van 3 uur en zich moest redden met 1 pistoletje en een blikje leverpastei. Leks bleek op een of andere manier op een weggetje terecht gekomen waarvandaan hij het eerder genoemde strand kon zien liggen en is daar vervolgens ook maar naartoe gereden.
Gelukkig leverde de Teva’s wel een mooie route op waar de bus uitgebreid werd getest op zijn off-road kwaliteiten die we waarschijnlijk hard nodig zullen hebben in Marokko. Deze weg langs een verlaten steengroeve en een diepe klif zat vol met de grootste kuilen en lag bezaaid met losse stenen. Toch kostte dit voor het blauwe beestje nauwelijks moeite en ondanks de mogelijkheid van 30 meter naar beneden storten, hebben we geen moment getwijfeld aan het kunnen van de bus.
Het gekke van Portugal is dat je na zo’n onverhard 4x4 (=16) parcours, als donderslag bij heldere hemel, ineens een gigantische moderne badplaats in kan rijden. (inclusief strak asfalt, verkeersopstoppingen en dure winkels) In deze plaats rijden ook plots de eerder ontmoette Amerikanen met de groene Volkswagen bus en de Australiërs met de zwarte Mercedes (“Tess Tickles” genaamd) de parkeerplaats op. Het werd dus een gezellige reünie van surf, drank en gezelligheid.
Deze gezelligheid was vooral die avond te vinden op een afgelegen surfstrand. Normaal gesproken vertellen surfers nooit hun geheime spot, maar op een of andere vage manier vond een Portugees dat wij op zijn geheime plek mochten surfen en hij wees ons de weg naar een strand waar de dag erop zeker goede golven zouden zijn. Hier parkeerden we dus bussen zodanig dat we samen een pleintje vormden waar we een kampvuurtje maakten en we allemaal ons avondeten op konden bereiden. Het werd een lange nacht, waarbij de drankvoorraad geheel werd verslonden.
De waanzin! Beelden: http://www.youtube.com/watch?v=z2QVgaZ1GYs
http://www.youtube.com/watch?v=ZrGkn2BDiJo
Foto's
