Eten met de locals

Door: Kokkeeri

Geplaatst op Oct 1, 2012

“Hier zit helemaal niemand, dat is ook niks.” En paar meter verder vervolg ik met “Veel te druk met toeristen. Dat zal die toerbus wel zijn. Doen we ook niet.” Nog geen minuut later: “Deze ziet er wel een beetje duur uit met die gedekte tafel. Zie jij een menukaart met prijzen?” V. zucht. We lopen al een tijdje door Viana de Castelho op zoek naar een goede lunch.
Mijn oog valt op een uithangbord met de veelbelovende naam ‘O Grelhador’, oftwel (erg vrij vertaald) de BBQ-specialist. We besluiten even binnen te kijken. Wat ik zie, bevalt direct; een sober interieur, veel, zo te zien lokale, gasten en een handgeschreven A4-tje met de aanbeveling ‘Prato del dia € 5,00’. Dat kan dus niet mis gaan. Een goedkoop dagmenu in een restaurantje zonder opsmuk, waarvan de clientèle bestaat uit de lokale bevolking. Zo zie ik ze graag.

Voorzichtig schuifelen we naar binnen. We roepen een enthousiast ‘Bom dia’ richting de voorbijrazende serveerster, die met haar handen vol borden en glazen een hoofdknik geeft richting de laatste vrije tafel. Onderweg daarheen kunnen we nog maar net de, net zo hard rennende, hulp in de bediening ontwijken. Hij probeert voordat we kunnen gaan zitten een vers en schoon tafelkleed op onze beoogde tafel te leggen en tegelijkertijd de vuile borden, gebruikt bestek en nog half volle glazen weg te halen. Wonder boven wonder lukt deze circusact zonder al te grote problemen en kunnen we gaan zitten.

We hebben nauwelijks de tijd om te bekijken wat het dagmenu precies inhoudt. De serveerster staat al met haar boekje bij onze tafel en kijkt ons vragend aan. Ik start aarzelend, mijn Portugees is nog niet helemaal in orde, met ‘Prato del Dia’ en iets van bacalhau er achteraan. Blijkbaar spreek ik de woorden toch goed genoeg en in het juiste tempo uit, want ik krijg een stortvloed van Portugese woorden als antwoord over me uitgestort. Mijn niet begrijpende blik vol vraagtekens komt nog niet direct aan. Opnieuw een, voor mij niet helemaal verstaanbare brei van woorden en klanken, lang betoog, waarschijnlijk over de (on)mogelijkheden van het dagmenu. Langzaam daagt het de vrouw dat wij, behalve ‘Bom dia’ en ‘Prato del dia’, eigenlijk zo goed als geen Portugees begrijpen.

Zodra ze echt in de gaten heeft dat haar verhalen volkomen langs ons heen zijn gegaan,pakt ze me bij de schouders en schudt ze me luid lachend in een innige omhelzing door elkaar. Het hele restaurant kijkt ons lachend aan, terwijl ik me nog aan het herstellen ben van deze onverwachte intimiteit. Vervolgens vertelt ze het hele verhaal nog een keer. Nog steeds in het Portugees, alleen iets langzamer.

Maar dat blijkt voldoende. We begrijpen dat de bacalhau op is en dat er de keuze is tussen gebakken visfilets en iets anders. V. gaat voor de vis, ik voor het iets anders. Natuurlijk moeten we ook nog even onze drankjes kiezen. V. probeert een Fanta te bestellen en krijgt even later een 7-up. Ik doe mijn, inmiddels vertouwde en dagelijkse, karafje witte wijn en krijg de rode… . We besluiten het maar zo te laten. Dit is ook lekker.

Tijd om even om ons heen te kijken. Al snel is duidelijk dat mijn net verworven nieuwe beste vriendin niet alleen de serveerster is, maar ook de baas is. Zij commandeert haar ‘hulpje’, een man van ruim 50 jaar met een beetje hulpeloos uiterlijk, het restaurant rond en roept de bevelen door het luik naar de keuken. En als het haar niet snel genoeg gaat, loopt ze zelf wel even naar het fornuis om het eten op te scheppen. Het tempo in het restaurant ligt erg hoog. De hulp doet alles rennend en de ‘cheffin’ blijft niet achter. En zij is er ook op gekleed. Een hempje en een felblauwe legging, met daaroverheen een niet zo heel schoon schort is alles wat ze aanheeft.

Het eten smaakt prima en na de inmiddels vertrouwde spraakverwarring rond het toetje (Ik krijg uiteindelijk een trillende felgroene gelatine pudding.) is het tijd voor de gebruikelijke koffie en thee. De drukte in het restaurantje is inmiddels afgenomen en we kunnen rustig onze stoelen een beetje achteruit schuiven om onze observaties te vervolgen. We komen tot de conclusie dat de naam van het restaurant niet echt de lading dekt. Alles wat wij kregen heeft in ieder geval niet een grill van dichtbij gezien. Ook het gedrag van de hulp krijgt een nadere analyse. Hij doet, zelfs nu het rustig is, alles rennend door het kleine restaurantje. Wat hij daarmee aan tijd wint, verliest hij door de dingen die in zijn haast mis gaan. Regelmatig liggen de broodmandjes of het bestek op de grond. Maar bij alle wat hij doet, vraagt hij bevestiging van de eigenaresse. Zij is inmiddels achter de bar aan het bijkomen van alle inspanningen met een kopje koffie. Het zweet staat nog op haar voorhoofd.

Wij hebben alles op en het is dus tijd om te gaan. Dit is niet echt het restaurant om nog een rustig na te genieten. Zo te zien willen ze eigenlijk al weer gaan sluiten. Lunchtijd is nu echt wel voorbij. Ik loop naar de bar om af te rekenen. Onze rennende hulp schiet me voorbij om op tijd bij de kassa aan te komen. Hij heeft het bonnetje dan ook al klaar. Ik mag € 12,60 betalen. En dat is dus voor 2x soep, 2x hoofdgerecht, 2x toetje, 0.5 l wijn, een 7-up, koffie en thee. Ik leg € 15,00 neer en dank hem, in mijn beste Portugees, hartelijk voor het eten (en in gedachten de hele ervaring).

De man pakt het geld lachend aan en knikt me vriendelijk toe. “Thank you very much! Hope to see you again.”, voegt hij lachend, in duidelijk uitgesproken Engels, aan het kleingeld toe. Ik maak duidelijk dat het wisselgeld de fooi is. Ondertussen komen voor de tweede keer vandaag de vraagtekens uit mijn ogen… .