Ik draai me om en kijk uit over een stad die me vanaf dag 1 te pakken heeft. Lissabon heeft een deken van rode daken over zich heen met daaronder lichtgele en witte huizen. Zo af en toe een pasteltintje ertussen. De straatjes kronkelen om de panden heen, stijl omhoog, dan weer duizelingwekkend naar beneden zonder enige logica. Als die er wel is dan ontgaat deze me.
Ik ben geen stadsmens maar er zijn er een paar die me omarmen en waar ik me helemaal lekker voel. De warmte van Lissabon komt terug in de kleur van de daken en ik kijk en geniet.