Daar zit je dan. Bekaf na vele steegjes omhoog en net zovele omlaag onder een sudderend zonnetje. Wat is een terrasstoel dan welkom! En de kaart! En de bediening :-) Een straatmuzikant strooit zijn valse noten in het rond maar ze verdrinken in de schuimende kraag van een grote, blonde pilsebier. Cola met limoen staat er vrolijk naast te bruisen en mijn voeten voelen alsof ze zijn vermoord en daarna weer tot leven zijn gekomen.

Wat een contrast met die donderende knal van vuurwerk, politiesirenes en zwart gezang. Verstaan doe ik er geen jota van maar het megagrote spandoek kan ik niet ontwijken. De sfeer is opeens wat grimmig. Ik lees iets over dat de revolutie niet zal overgaan op tv. Goh, zouden ze in Lissabon in de zomer ook allemaal herhalingen hebben op dat vierkante kastje... Rebellen zijn het. En wilden. Ik verschuil me achter m'n camera en wacht tot ze voorbij zijn.
De zon gaat weer schijnen, obers vliegen af en aan, biertjes schuimen vrolijk in het rond. Het is weer gewoon terrassentijd. Zijn ze nou helemaal gek om me bij deze belangrijke activiteit te storen ;-)