Zucht... nu ik deze foto zie word ik spontaan weer moe en beginnen mijn voeten al te protesteren. Het grote voordeel van Lissabon is dat je overal heerlijk naar beneden kunt lopen, rollen en glijden. Maar daar kleeft gelijk een ander, zo niet groter nadeel aan. Om daar beneden te komen zul je eerst naar boven moeten en dat gaat soms via een ogenschijnlijk horizontaal wegdek en ziet er daarom gemakkelijk uit. Maar dit is een vorm van optisch bedrog want in werkelijkheid (en dat voel je pas als je beenspieren beginnen te gillen uit protest) vertoont dit een verraderlijk stijgingspercentage. Vals plat dus (om maar even in de actuele wielersport te blijven ;-)).

Maar zoals hier, in de Calcada da Bica Grande komt er geen optisch bedrog aan te pas. Het is zeer duidelijk dat dit zeer veel traptreden zijn. En het zijn ook zeer zeker niet de eerste van die dag die bedwongen moeten worden... De eerste huppel ik lichtvoetig op, halverwege moet ik even stoppen om mijn tong van de grond op te rapen en de laatste treden worstel ik mezelf via de trapleuning omhoog.

Heerlijk die 'gewone' Portugese straatjes!