Lisboa
Lissabon
Portugal
Martinatsea
Lisboa
Grmel de grmm! Enkele niet al te nette woorden vliegen door mijn hut wanneer ik wakker wordt. Bij het aanklikken van mijn lichtje lig in oog in oog met Donald Duck vakantie editie.. Verder ligt mijn kooi bezaait met kleding die ik met hart en ziel zo netjes mogelijk heb opgevouwen voor ze uit mijn kast vielen. Geërgerd worstel ik tussen de tandpasta en shampoo mijn kooi uit om alles te zeevasten. Met mijn kooi aan stuurboord en zeilend over bakboordsboeg beland de inboedel van mijn persoonlijke twee vierkante meter in het midden van de hut. Gek genoeg vind ik dit het meest rustgevende van het varen…
Zeven dagen eerder kwamen we met een netjes opgeruimd schip in Lissabon aan. Hoofdstad van Portugal, wederom een van de steden op mijn droomlijst en een stad die me zeker niet teleurstelt! Met haar lage skyline oogt de stad al vriendelijk en pittoresk bij het binnenvaren, langs het water vallen direct een aantal kunstige bouwwerken op, zoals het kleine kasteeltje Torre de Belém of het 110 meter hoge Cristo Rei monument aan onze stuurboords kant. Uiteindelijk passen we met drie hele masten de Ponte de Abril: de enorme rode hangbrug die de rivier Rio Tejo overspant. Wanneer ik die avond de stad verken baan ik me door de nauwe straatjes van Alfáma en snuif ik de echte Portugese sfeer op. Compleet anders dan Spanje maar wanneer je Serveza op een net iets andere manier uitspreekt krijg je toch ook een biertje. De mensen leven er buiten en om de twee huisjes is een ini-mini restaurantje met op zijn hoogst 3 tafels waar twee stoelen aan staan. Uiteindelijk beland ik op een van de hoogste heuvels van de stad waar Castelo de São Jorge uitkijk geeft over de stad. Helaas ben ik te laat om nog binnen te gaan, maar bij mijn afdaling terug blijkt bij schemer en donker Lissabon ook erg mooi te zijn. Na twee dagtochten verlaten we de stad van Vasco da Gama weer en zetten koers naar Leixoes, meer noordelijk in de buurt van Porto.
Na het werk aan boord wordt meestal zo snel mogelijk gedoucht en de vuile kleren ergens in de hoek gegooid, je schiet in je nette kleren, foto toestel, mobiel en portemonnee mee. Je rent de valreep af, want hoe mooi het schip ook is, ik wil de stad zien, iets anders dan het wit van binnen of het teakhouten dek. Op deze mannier, na een week werken, stappen, kort slapen, geen was doen en strand bezoeken voelt je kooi als een zandbak, ruiken je dekens als een vaatdoek en is een bom ontploffing niets bij de ravage in de hut.
Wanneer we dan over stuurboords hals tegen de Portugese Noord (de vrijwel constante noordelijke windkracht 6 langs de kust van Portugal) proberen op te boksen, is er niets heerlijker dan de ordelijke wachten die je loopt, Donald Ducks die om je oren vliegen, vervolgens een opgeruimde kooi, schone lakens en de oneindige rust van brekende golven voor haar boeg. Er is niets mooiers dan met een slagzij van 15 graden tengevolge van 1700 m² zeildoek, de dolfijnen langs het schip te zien springen en zo langzaam het Engels kanaal binnen te varen. Met de Fransen op de radio voelt Nederland niet meer zo ver weg.
Nog 4 weken tot Amsterdam bij dit schrijven..
Ik mis het nu al.
Martin Verweij
Foto's
