Dolfijnen voeren

Door: BeginmetA

Geplaatst op Nov 21, 2015

Zoals ik al eerder in een blog schreef: vakantie met familie is altijd bijzonder. Zo ook de vakantie met de familie van mijn vriend. We gingen een week naar het Portugese eiland Madeira. Grillige natuur, eeuwige lente en genoeg dorpjes om te bezoeken. En: dolfijnen spotten!

De tocht met de 'piratenboot' (heel leuk, die thema's...) was zo gereserveerd en met enige terughoudendheid (mijn vriend en ik hebben zo onze ervaringen met wiebelige tochtjes op zee) gingen we aan boord. Het weer was goed, het vermaak aan boord enigszins aan vernieuwing toe (wel een papegaai, geen houten been) en de dolfijnen waren volop aanwezig.

De beestjes speelden met het schip. Ze maakten sprongen, doken onder en zorgden voor heel wat mooie filmpjes. Nog nooit zagen we dolfijnen van zo dichtbij.

Lette ik in het begin van de tocht nog netjes op de horizon en hield ik me rustig, door het indrukwekkende spel van de dolfijnen renden we van de ene kant naar de andere. De boot zelf maakte ook flink wat manoeuvres en de zee was wild.

Toen de waterkunstenaars er genoeg van hadden, ging de boot ook weer verder. Ik voelde dat ik wiebelig en misselijk werd, dus ging rustig op een bankje zitten. Gezicht richting de horizon, met mijn rug naar de medepassagiers en de zee binnen handbereik. Voor het geval dat.

En ja hoor. Mijn evenwichtsorgaan gaf er de brui aan, mijn maag protesteerde en mijn zeebenen lieten het afweten. Ver voorover gebogen vouwde ik mezelf over de rand van de boot, in de hoop dat niemand het zou zien (of horen) of ‘iets’ terug de boot in zou waaien.

Wat voelde ik me ellendig. En opgelaten. In mijn rug voelde ik de ogen prikken van de andere toeristen. Vriendlief weet inmiddels hoe hij mij op zo’n moment moet benaderen (gewoon niet). Een van de ‘piraten’ kwam langs met een servetje, plastic zakje en een flesje water. Oh, wat gênant! (ik ben van de categorie mensen die het erger vindt dat anderen haar zien vallen, dan dat ze zich pijn heeft gedaan) En kennelijk waren ze hier op voorbereid. Er is vast altijd wel zo’n misselijke Miep aan boord.

Een familielid komt bij me staan. “Gaat het?” Ik probeer zo stil mogelijk met mijn hoofd te schudden, bang dat het een golf van misselijkheid te weeg brengt (nee, helaas, daar ga ik weer). “Jeetje, volgens mij is iedereen ziek behalve ik!” zucht ze. Ik kijk opzij en zie een ander familielid boven een zakje hangen. De anderen zitten lijkbleek strak naar de horizon te kijken. Ook mijn vriend is zijn vakantiebruine tintje tijdelijk even kwijt. Als de bemanning met Madeiralikeur en gebakjes langs komen, schiet er weer iemand richting de rand van de boot.

Maar niet alleen bijna de hele familie is ziek. Zowat alle passagiers hangen over de reling, spugen in zakjes of liggen op hun rug met een arm over het gezicht. Ik kijk verdwaasd om me heen. Ben ik niet de enige? (ik ben ook van de categorie mensen die gelooft in ‘gedeelde smart is halve smart’).

Opgelucht buig ik mezelf nog maar weer eens richting de zee.