Knallende kurken

Door: MaaikeDeWith

Geplaatst op Jan 4, 2011

Nieuwjaarsochtend 2011. Het is nog stil in huis als ik beneden alvast wat ga opruimen. Glazen, lege flessen. Tussen de oliebolresten ligt die grote kurk van de Jip en Janneke kinderchampagne en ik moet weer lachen. ‘Hoe moet de dop weer op de fles?’ vroeg het kind, in haar ene hand de fles met de rode bubbeltjeslimonade. In haar andere hand de geperste kurk die na zijn bevrijdingsplof van blijdschap royaal was uitgezet. Paste met geen mogelijkheid meer in de flessehals…

Ik bekijk deze kurk nog wat beter: geen beste kwaliteit, beoordeel ik alsof ik er alle verstand van heb…In Portugal maakte ik voor het eerst bewust kennis met kurk. Daar zag ik ze staan: half uitgeklede bomen, als vreemde zwarte gedaantes in het zinderende warme landschap. Een kurkeik, weet ik nu. De kurken boomschors wordt met de hand geoogst. Na het strippen heeft de boom zo’n negen jaar nodig om een nieuwe bast aan te maken, goed om weer zo’n vierduizend flessen wijn of champagne onder de kurk te krijgen.

Een kurkenfabriek in Alentejo. Buiten liggen hoge stapels kurkeikschors in de brandende zon te wachten om in de fabriek verwerkt te worden. Binnen is het een oorverdovend lawaai van ronkende machines die nog meer warmte afgeven. Geen airco, geen oordoppen, geen stofkapjes, geen Arbodienst… wat wordt hier hard gewerkt tegen een schamel loontje! De bedrijfsleider geeft een rondleiding door het familiebedrijf. Hij vertelt vol passie over kurk, het proces vanaf de boom tot het eindprodukt: de champagnekurk. Er is hier sprake van een zeer serieuze kwaliteitsbewaking, export in drie kwaliteiten. ‘De duurste kurken vinden hun weg naar Frankrijk,' vertelt hij. ‘Spanje en Italië kiezen voor kwantiteit in plaats van voor kwaliteit.’ Arbeiders zijn druk in de weer met grote bezems rondom de machines en de lopende band. Alle restjes, pulp en kurkstof worden bij elkaar geveegd en in grote zakken verzameld en ik vraag nieuwsgierig waar dat voor is. ‘Oh, dat gaat naar China’, verklaart hij. ‘Daar lijmen en persen ze alles weer aan elkaar…’

Ik rol de kurk tussen mijn vingers en laat hem gedachteloos los boven een glas met een restje witte wijn. Hij blijft vrolijk dobberend drijven. ‘Met een goed geloof en een kurken ziel drijft men de zee over’. Een oud gezegde over hoe je met vertrouwen en optimisme ver kunt komen. Een prima reismotto voor 2011…

Happy New year!