Zuidoost beklimmings route van de Gross Venediger

Door: ISchuurman

Geplaatst op Dec 4, 2011

De beklimming van de Majestueuze Gross Venediger, deze hoogste berg van de Venedigergruppe en de drie na hoogste top van Oostenrijk, veel minder bekend dan de Gross Glockner, die maar een klein eindje verderop ligt, maar de Gross Venediger is mijn inziens minder druk dan andere toppen en is de mooiste top van Tirol om te beklimmen. Al vele jaren droomde ik van deze beklimming, en al vele jaren zag ik de top steeds liggen. Nu gaat het gebeuren. Eindelijk!

Vanuit het mooie en rustieke Virgental (Voor meer info zie mijn tip), kan je per taxibusje of lopend naar de Johannishutte.

Wat je zoal moet meenemen voor deze beklimming, D-schoenen, stijgijzers, karabiners, touw-prusik, heup-borstgordel, gamaschen en pikkel.

Wij (Samen met m’n 3 klimvriendjes) liepen vanuit Hinterbichel, rustig en gestaag omhoog. Eens wat anders dan met een busje, en ja, je hebt wel het hele stuk gelopen he…Langs een afgraving, watervalletjes, de typische Milka koeien, maar hier zijn ze niet paars&wit lopen we omhoog. Lekker met onze neuzen in de frisse alpenlucht! Na ca 2.5 uur klimmen, komen we bezweet en redelijk moe aan bij de Johannishutte. Eerst even wat drinken en eten op het terras. Wat genieten hier zeg; mooie toppen, bloemen, beekjes en alpenmarmotten (murmeltiere), en in het zonnetje. Na goed uitgerust te zijn, pakken we onze biezen en lopen richting Defreggerhaus. Ja, weer een kleine 2.5 uur doorlopen. Dit keer wat steiler. We zien al een tijd de hut liggen, maar je komt maar niet dichterbij. Stap voor stap, steen voor steen omhoog. En jawel, ineens sta je bij de hut en zie je het schildje van Defreggerhaus. Hier zien we alleen maar de “echte”klimmers.

Dat is wel wat anders dan bij de Johannishutte, hier kom je dag toeristen, huttentochtgangers en wandelaars tegen. We regelen een lager. Snel hierin, de beste plekken uitzoeken en hopen vannacht een oogje dicht te kunnen doen. Buiten de hut oefenen we even de knopen, hoe in te binden in het touw.
De meeste mensen kijken ons verbaast aan, zo van; je gaat dit toch niet oefenen, of, die zijn fanatiek.
Na het krachtvoer van die avond, de spelletjes, bestudering van de kaart en de lekkere biertjes&snaps, besluiten we op tijd naar bed te gaan. Nou, op dit lager, doe je geen oog dicht, wat een lawaai. Iedereen heeft last van elkaar. Toch maar de volgende keer een kamer ipv lager regelen. We staan als eersten op, rond de klok van 4 uur, zo aangekleed en wel richting ontbijtje, toch wel handig hoor om je klimtas al beklimklaar te hebben staan. De waard heeft ook een kort nachtje gehad….en dat is te zien en merken. We moeten er wel even om lachen. Het ontbijtje gaat lekker snel, en we besluiten dan ook om de schoenen, gamaschen, muts-handschoenen en jassen aan te trekken. Je ziet nu langzaam aan, de zon op komen. Buiten is het goed koud, maar met de eerste zonnestralen die erdoor komen, hiervan straal je gelijk ook mee. De dag kan nu al niet stuk. Overal om je heen zie je bergen, sneeuw, murenen, ijs. De rugtas gaat om en we lopen richting gletsjer. Achter ons zie je ook al kleine groepjes volgen. Zo nu en dan stoppen we even, ook vanwege het uithijgen, maar er moeten ook foto’s genomen worden. Ze zon komt snel op, en we zien geen vuiltje aan de lucht.

Als eersten bereiken we de gletsjer, binden ons in, en dit ging ongelofelijk snel, waar oefenen wel niet goed voor is. En nu de gletsjer op. Ons tempo gaat iets omlaag, een van de dames is erg moe. Zij gaat als 2e lopen en bepaald mede het tempo omhoog. Zo nu en dan worden we wel ingehaald, niet erg, tijd zat, en, scheelt ook weer het spoor naar boven maken. We stappen rustig door, steeds dichterbij komend aan de top. De wind neemt toe, het wordt frisser. De eerste wolken vormen zich om de top. Het ziet er ineens minder goed uit. Via de looproute van de andere klimmers, over enkele gletsjerspleten heen springen en over de richel, waarbij het aan beide zijden stijl naar beneden loopt, bereiken we de top. Heel iets lager staat tegenwoordig het kruis. Ook hier zie je de sporen van de verwarming van de aarde, want het kruis staat op een sokkel vast gesnoerd, dat was vroeger wel anders en sneeuw en ijs zijn veel minder op de top. Het kruis staat nu dus niet meer op de top…raar om te zien. De wind is toegenomen, we worden zowat van de top gewaaid. Een kort bergheil en eten&drinken en gauw maar weer naar beneden, dezelfde weg terug. Typisch hoor, hoe lager we komen, des te beter wordt het weer. De gletsjer steken we snel over, want we dalen alleen maar af, onderweg komen we geen obstakels tegen. En voor we het weten komen we alweer bij de hut aan. De rest van de bepakking pikken we op en in een flinke wandelpas sjouwen we naar beneden. Als bergeiten springen wij naar beneden. Uiteindelijk, van het vele geloop, besluiten we alsnog de pendelbus vanaf de Johannishutte naar Hinterbichl te nemen. Veilig en wel komen we in het dal aan. De dag vloog voorbij! Een onvergetelijke beklimming en topdag. Bedankt lieve klimvriendjes, zonder jullie was het niet gelukt.