Veel te koud
Oostenrijk
Europa
ChristaThieme
Veel te koud
Een, twee… een, twee… Terwijl ik stevig in mijn gehandschoende handen klap, stamp ik gelijk met mijn verkleumde voeten hard op de besneeuwde grond. Dit is zo’n moment dat ik mezelf voor gek verklaar. Wie is er nou zo idioot om in het donker rond 6 uur met -17 graden naar buiten te gaan om een foto te maken? Toegegeven, toen ik vanochtend de deur van ons appartement achter mij dicht trok, leek het allemaal zo erg nog niet. Goed ingepakt tegen de winterse kou ging ik richting het wandelpad dat mij naar een mooi winters uitzichtpunt over Serfaus moet leiden.
Serfaus is een bergdorpje midden in de Alpen van West-Tirol, Oostenrijk, op de grens van Italië en Zwitserland. Gelegen in een ondiepe kom op 500 meter boven de vallei heb je aan de oostkant een ravijn. Aan de noord- en zuidzijde wordt het dorpje met ruim 1100 inwoners geflankeerd door twee bergkammen, de westkant is de toegang tot het bekende skigebied Serfaus-Fiss-Ladis, dat in 1999 gevormd werd door het samenvoegen van de drie dorpen Serfaus, Fiss en Ladis. Door de samenwerking ontstond er een skigebied van 460 hectare op een hoogte van 1.200 tot 2.820 meter met een piste-aanbod van 162 km voor het hele gezin. Behalve skiën en snowboarden vind ik het ook een fantastisch gebied om te wandelen. Het liefst doe ik dat in de vroege ochtend voordat het gezin wakker wordt. Die twee uurtjes zijn helemaal alleen voor mij en mijn camera. Daarna begint de familiedag met een gezamenlijk ontbijt en het bedwingen van de skipistes.
Maar goed, deze ochtend besluit ik eerst de zuidelijke Glockturmkamm te beklimmen, een 20 km lange bergrug met de Pfroslkopf als letterlijk hoogtepunt (3148m). Maar zo hoog zal ik niet komen in de krap twee uurtjes die ik heb om de bergflank te beklimmen. Ik neem genoegen met een lagere helling vanwaar ik wil gaan fotograferen. Hijgend en puffend en met kleine stapjes klim ik via een wandelpad omhoog. Al snel krijg ik het zo warm dat de wollen muts en sjaal aan de rugzak worden gehangen. Nee, de kou voel ik op dat moment nog niet en ik geniet terwijl de omliggende wereld door het glorende ochtendlicht langzaam zichtbaar wordt. Het ‘blauwe uurtje‘, een fotografische benaming voor de korte periode waarbij de lucht tijdens de schemering een helderblauwe kleur krijgt vlak voor zonsopgang, komt er aan en ik zoek gauw een mooi plekje. Ik zet mijn statief neer, plaats mijn camera er op en controleer mijn instellingen. Het wordt een prachtige ochtend. Gefocust op het maken van een mooi plaatje denk ik niet aan de vrieskou en ben ik helemaal in mijn element.
Dan wordt de lucht te helder en is het blauwe uurtje, dat in werkelijkheid maar een kwartiertje duurde, voorbij. Ik ga op zoek naar een ander mooi plekje om de zonsopkomst te fotograferen. Volgens de weer-app zit er een half uur tussen het blauwe uurtje en de zonsopkomst. Dat moet geen probleem zijn, denk ik. Maar doordat de zon eerst boven de bergen moet komen duurt het in Tirol minstens drie kwartier. En drie kwartier stilstaan, wachtend op het mooie licht is lang…. heel lang als je tenen bevriezen in je snowboots en je vingers gevoelloos aanvoelen in je handschoen. En terwijl ik mijn vingertoppen vlakbij mijn mond houd en er warme lucht overheen blaas om ze enigszins te ontdooien denk ik bij mijzelf; “Knettergek ben ik….
Foto's
