De zoektocht.
Lviv
Oekraïne
Agrotewal
De zoektocht.
Ik weet eigenlijk niet of andere mensen ook een vreemde gewoonte hebben wanneer ze op vakantie zijn maar ik heb er wel een. Zo moet ik altijd in kerken kijken, vooral orthodoxe kerken of een synagoge trekken me heel erg aan. De katholieke kerken hebben minder aantrekkingskracht maar wanneer ik geen andere kerken tegenkom ga ik ook daar even kijken.
Nu weet ik best dat veel mensen in vreemde kerken kijken.
Maar ik ben op zoek.
In mijn jeugd was ik al nieuwsgierig naar mensen met een geloof, maar thuis was dat een onderwerp wat niet bespreekbaar was. Zo ben ik wel een ongelovige Thomas maar toch diep in mij een verlangen naar iets.
En om dat iets draait het.
Na een jarenlange zoektocht kwam ik in de jaren '90 terecht in een klein kerkje in Tallinn. Wat ik daar voelde was zo mooi dat ik door gegaan ben met zoeken.
Zonder echt resultaat, de kerken die ik gezien heb waren stuk voor stuk mooi om te zien, vaak met iconen en fresco's maar nergens heb ik het gevoel nog een keer gekregen. Zou ik dan toch terug moeten naar Tallinn?
Deze vakantie ben ik in Lviv geweest een stad in het Westen van de Oekraïne. Van de camper zijn we met een tram naar de stad gereden. Wat een prachtige stad en wat een vriendelijke mensen. Ongevraagd wijzen ze de weg en lopen een stukje mee zodat we snel in het centrum komen.
We ontmoeten Michael een man uit Algerije die gewerkt heeft in Amsterdam, hij is getrouwd met een vrouw uit de Oekraïne. We krijgen een kaartje van hem, hij drukt ons op het hart vooral te bellen als er iets is tijdens onze reis, waarbij we hulp nodig hebben.
Nog vol van deze ontmoeting lopen we de Armeense kerk in. Zodra ik naar binnen ga krijg ik een heel vreemd vredig gevoel. Met kippenvel op mijn armen kan ik wel huilen van geluk. Mijn keel zit dichtgesnoerd, ik ga zitten en laat mijn emoties de vrije loop. De sfeer in de kerk is er één van devotie en vredigheid. Als dit is wat men ervaart in een kerk dan ga ik dagelijks een bezoek brengen. Diep ontroerd en onder de indruk van deze ervaring lopen we naar buiten.
Daar staat een vrouw te bedelen en waar ik normaal gesproken niet snel aan bedelaars geld geef doe ik het nu wel. Wat volgt is een bijzonder gesprek, zij is zo blij met het kleine beetje geld dat de tranen in haar ogen staan. Ze kan vanavond weer eten kopen. We schieten beiden vol en ik mag van haar een foto maken. Een mysterieuze ervaring rijker en nog vol van alle indrukken en emoties, schrijf ik 's avonds in mijn dagboekje:
ik ben verliefd, op de Oekraïne.
Foto's
