Crimineel gedrag of gewoon dom.

Door: Agrotewal

Geplaatst op Dec 1, 2019

“You have a problem, a big problem, I will come back with a translator. In the mean time you stay here,” met zijn wenkbrauwen gefronst en een donkere blik beent de douanier weg. De blik die mijn man me toewerpt is minstens zo donker, ik kruip in mijn schulp. Problemen aan de grens en een tolk op komst, dat voorspelt niet veel goeds. Ik zal even terug in de tijd, zodat jullie zelf kunnen oordelen of wij criminelen zijn of onschuldige reizigers. 

Die bewuste dag besluiten we na 10 dagen Oekraïne, verder te gaan met onze reis. Er wacht nog zoveel moois op ons. Omdat we naar de Donau delta willen in Roemenië, rijden we ook in de Oekraïne al door deze delta. Onderweg is er veel te zien, vossen, een hert, arenden, bijeneters en een hop. Ik geniet terwijl de kleine grensovergang opdoemt. De eerste controle gaat bijzonder nauwgezet, de man kent alle geheime plaatsen in de camper en bekijkt alles met een spiegeltje en een zaklantaarn. Gelukkig is hij vriendelijk en wordt de camper na een kwartiertje goedgekeurd. Pfff, dit blijft toch altijd een dingetje, zeker bij een strenge grensovergang. 

Niet bewust van naderend onheil ga ik naar een kantoortje voor de benodigde stempels. Papieren invullen, niets aan te geven, enfin het bekende ritueel. Er zit een nors kijkende man, een priemende blik in mijn richting... Dan in gebroken Engels;”do you have Tramadol?” O jeetje, dat is wel een hele concrete vraag, liegen kan ik niet zonder een kleur te krijgen, dus stamel ik “ja”. Vervolgens krijg ik een dik pak papieren, waarin alle medicatie opgeschreven moet worden. Terug naar de camper, zonder stempels, wordt manlief op zijn zachts gezegd iets geprikkeld tegen mij. Hoe kan ik zo dom zijn om ja te zeggen op die vraag… 

We vullen de papieren met de Franse slag in, we hebben zoveel medicatie mee dat het niet te doen is om alles per tablet te omschrijven. Dan komt de norse beambte met een collega naar de camper. Het is allemaal heel lastig, zoveel medicijnen dat mag niet. De tabletten moeten op tafel en worden geteld, dan volgt er weer een onderzoek in de camper. Alles wordt binnenste buiten gekeerd, in de keukenlade ligt paracetamol, oeps niet opgeschreven.. De stapel op tafel groeit en groeit. Veel van de medicijnen vallen in de Oekraïne onder de wet van verboden verdovende middelen. Op onze uitleg waarom we zoveel bij ons hebben krijgen we als antwoord dat we ook in de Oekraïne medicatie konden kopen. 

Zo gaat het verder, dan stuit de man op een zaklantaarn (met hondenafweer). Hij drukt op de knop en het ding doet waar wij het voor gekocht hebben. Knetteren en lichtflitsen. Verboden wapenbezit, dit gaat geld kosten denk ik nog. Dan staat de tolk op de stoep, hij schudt zijn hoofd en ik leg uit dat de lantaarn te maken heeft met de hondenaanval van jaren geleden. 

Medicatie, natuurlijk hebben we een medicijnpaspoort. Ik pak de documenten en geef ze aan de strengste man, nu moet het goed komen denk ik nog. Ai, vergeten dat er voor noodgevallen een biljet van 50 euro achterin zit. De man pakt het biljet alsof het een drol is vast en wuift er triomfantelijk mee in onze richting. Nog een overtreding, omkoping van een ambtenaar in functie. De tolk verdwijnt met alle medicijnen en onze paspoorten.

Verder met een stofkam door de camper stuiten ze nog op een paar flesjes wodka, niet aangegeven.. De beambte die dit ziet geeft mij een vette knipoog en sluit snel de bank. Pfff dat valt weer één aanklacht mee. Wat ben ik blij dat ik geen sigaretten voor onze zoon heb gekocht. 

Na meer dan een uur in angst te hebben gezeten, komt de tolk terug hij laat zien met een plaatje op zijn mobiel dat de zaklantaarn een hele ernstige zaak is en om dat te demonstreren pakt hij het verfoeide ding en schijnt er mee door de camper. Mijn man en ik kijken elkaar aan, hij zoekt de bewuste knop van de taser en drukt er een paar keer op, er gebeurt helemaal niets. Een engeltje op onze schouders heeft vast medelijden. (later blijkt de batterij leeg te zijn) 

Wat overblijft is een aanklacht van omkoping van een beambte, een vermoeden van verboden wapenbezit en drugs. De 3 beambten verlaten de camper en laten ons in het sop gaar koken. Dit is ernstig, heel ernstig. Dat wordt vast de cel of heel veel geld betalen.

We wachten, zuchten en wachten nog veel langer. Af en toe kijkt mijn man me aan en schudt zijn hoofd. Na anderhalf uur, komt de tolk alleen terug. Hij schuift de box met medicijnen over tafel, drukt mij de gestempelde paspoorten in mijn hand en pakt zijn mobiel. Daar zoekt hij een bericht op, in het Engels.

“We are very sorry, about the inconvenience. You are free to go and we hope to see you again in our beautiful country. 

Ik kan je wel vertellen dat het me een paar grijze haren heeft gekost en het voornemen nooit meer naar een douanehokje te gaan, dat mag mijn geliefde echtgenoot voortaan zelf doen.