Treinreis naar de Karpaten
Oekraïne
Europa
Agrotewal
Treinreis naar de Karpaten
We slapen een paar nachten in Ivano Frankivsk omdat dit volgens de boekjes de toegangspoort naar de Karpaten zou zijn. Navraag bij het hotel en een verdwaalde Duitser die met zijn vrouw de Krim uitgezet is, bevestigen ons vermoeden, de weg wordt steeds slechter.
Niet voor één gat te vangen besluiten we de trein te pakken. Dat lijkt wel wat makkelijker dan het is. Bij het station aangekomen blijkt dat er meer mensen met dit vervoermiddel mee willen. Ik kies een drukke rij uit en hoop op het beste. We willen naar Jaremtse dat is gelukkig een plaatsnaam die ik niet verkeerd uit kan spreken want het zal in het Russisch moeten. Na een kwartiertje ben ik eindelijk aan de beurt, nee een kaartje kopen voor Jaremtse is niet mogelijk, zij verkopen alleen internationale tickets. Volgende rij dan maar. Ook daar krijg ik niet het door mij zo fel begeerde ticket, ik moet naar een ander gebouw. Ik baal wel een beetje, in plaats dat ze dat dan meteen zeggen of aangeven had mij weer een half uurtje gescheeld.
In het andere gebouw lijkt het wel oorlog, alsof iedereen de stad wil verlaten. Een grote menigte verdringt zich bij een loket, dus schuif ik daar aan. Twee retourtjes voor Jaremtse, een goede 80 kilometer verderop kosten omgerekend euro 2,40. Daar kan onze camper niet voor rijden. De dienstregeling laat zien dat we nog 10 minuten hebben voor het vertrek en er rijden maar twee treinen per dag. Op het perron is het een grote warboel, mensen rennen door elkaar,er staan een paar treinen klaar en er loopt een conducteur. Maar al wat ik zie geen borden of verwijzing naar de trein die wij hebben willen. Ook de conducteur en een te hulp geschoten agent weten niet welke trein ik hebben moet. Gelukkig weten ze wel de richting en op goed geluk duik ik een trein in en het blijkt ook nog de goede te zijn.
Iedereen kijkt naar me, de enige overduidelijke toerist en de wagon is stampvol. Beelden van treinen in Azie die ik ken van tv schieten door mijn hoofd. De houten bankjes, in Nederland qua afmeting geschikt voor twee personen, zijn hier bezet door drie of vier mensen, met de nodige bagage, kippen, honden, huilende kinderen en boodschappentassen vol groente en fruit. Het ruikt ook lekker naar knoflook, zweet en etensluchtjes. Er worden plekjes voor ons vrij gemaakt en ik zit tussen twee forse mannen die aan het kaarten zijn. Leuk om te zien, maar zelfs na een uur snap ik het spel nog niet.
De trein blijkt een boemeltje te zijn die er wel twee uur overdoet om in Jaremtse te komen. De banken zijn knoerthard en het zit niet echt makkelijk, maar het heeft zo zijn charme. Ik durf alleen geen foto's te nemen anders dan uit het raampje.
Jaremtse valt wat tegen, de bergen zijn nog ver weg en om er te komen moeten we ook nog met een bus en of we dan op tijd terug zijn voor de trein later in de middag? We durven de gok niet te nemen.
We slenteren wat door het dorp, bezoeken de plaatselijke markt en gaan kijken bij een waterval. De waterval is een ware attractie, heel veel mensen, jongens met roofvogels en heel veel stalletjes. Die van alles verkopen van kleedjes en paddenstoelen tot Russische uniformen.
We hopen dat de trein minder vol is, maar dat is eerder het tegenovergestelde. Alsof de halve Oekraïne op pad is gegaan, Stampvol, ik krijg een klein puntje tegenover een moeder met een slapend dochtertje van een jaar of vier. Zodra de trein gaat rijden doet ze eerst één oog op en grijnst naar me. Ik glimlach terug, ze geeft me een vette knipoog en doet alsof ze weer in slaap valt. Ze heeft wat weg van Shirley Temple en dat is niet alleen door haar krullen. Met haar capriolen weet ze bij iedereen een lach op het gezicht te toveren, ze hangt bij vreemden om de nek, begint gekke bekken te trekken en kamt met een buitgemaakte borstel bij wildvreemde de haren.
Het lijkt wel een theatervoorstelling en in tegenstelling tot de heenweg, vliegen de uurtjes om en neem ik met weemoed afscheid van dit grappige meisje een kruising tussen Shirley en Pippi, haar moeder zal haar handen wel aan haar vol hebben. Het zou mij niet verbazen als ze over een jaar of 15 de wereld verovert.
Foto's
