Een walvissafari, nooit meer!
Noorwegen
Europa
Agrotewal
Een walvissafari, nooit meer!
Een walvissafari in Noorwegen, dat staat op mijn verlanglijstje en we zetten koers naar Andenes. Jammer genoeg is de dag dat wij rijden een feestdag, Parlementsdag op 17mei. Alles is gesloten ook het safaribureau in Stø. Dan maar verder naar Andenes dat is de bekendste plek om te starten met een walvistour. We vinden een leuke overnachtingsplek aan de haven en ik vermaak me opperbest. Het is een leuk klein dorp in een prachtige omgeving. Een excursie is zo geboekt en ik kies voor een redelijk groot schip i.p.v een zodiactour. Dat lijkt me lastiger om foto’s te maken. De weersvooruitzichten zijn goed het zou zonnig moeten worden. Bij het opstaan is het mistig en zwaarbewolkt. Niet ideaal om walvissen te spotten, maar de toer is geboekt en betaald. Ik ga alleen op pad, manlief houdt niet zo van boottochtjes.
Ik ben niet de enige passagier er gaat zelfs een gezinnetje mee. Ik kan je verzekeren dat het een behoorlijke aanslag op de portemonnee is. Het is nog steeds erg mistig, maar buitengaans trekt het wat op. Ik ben goed voorbereid op pad gegaan. Een dikke maillot, een spijkerbroek en daaroverheen een regenbroek. Truien een t-shirt een hele dikke winterjas en een regenjack tegen de wind. Toch heb ik het koud, zo koud dat de tranen over mijn wangen lopen. Dat is heel naar met foto’s nemen maar het eerste half uur is er niets te zien. Dan een potvis in zicht, wel ver weg, maar goed een kniesoor die daar op let. Gelukkig geeft een potvis signalen af voor hij gaat duiken, een foto van de vin maken is dus niet al te lastig. Om het dier goed te zien, sta ik boven op een soort uitkijk. Ai mijn maag vindt dit niet fijn en voor ik terug kan strompelen naar een veiligere plek aan dek slaat de zeeziekte weer toe. Hoofdpijn, misselijk, draaierig en heel beroerd. Sinds een jaar of twee komt dit zomaar opzetten terwijl ik vroeger zeebenen had. Ook tabletten tegen zeeziekte helpen niet. Aan dek wordt warme chocomel en een soort erwtensoep geserveerd. Dat maakt me nog zieker. Ik zoek een stil hoekje op en duik nog dieper in mijn jas. Een blik op mijn horloge zegt mij genoeg, nog uren te gaan. Zelden heb ik me zo rot gevoeld, als er een noodrem aan boord zou zijn maakte ik er vast gebruik van. Ik wil naar de wal en snel ook. Opstaan om een foto te maken van de olijke potvis gaat niet meer lukken en het interesseert me ook absoluut niet meer. Na een eeuwigheid gaat de boot eindelijk naar het vasteland. Daar wacht ons een soort museumtoer. Mijn benen willen me nog net dragen, mijn hoofd knalt uit elkaar en ik zie groen van ellende. Het enige wat ik wil is liggen zonder dat de ondergrond beweegt. Als een hoopje ellende bereik ik de camper. Zeeziek en koud tot op het bot, ik weet niet wat vervelender is. Een handvol paracetamol en dan snel naar bed. Hans stapelt alle beschikbare dekbedden hoog op. De vrieskou trekt maar langzaam uit mijn botten, maar het mannetje in mijn hoof, die zorgt voor de hoofdpijn, blijft nog uren doorbonken. Het duurt zeker een dag voor ik me weer een klein beetje mens voel. De volgende dag rijden we richting Bleik, daar is een rots met papegaaiduikers. Je raadt het vast al, ook daar kun je met een boot naar toe. Dat gaat het dus niet worden, ik word al ziek als ik de golven zie bewegen. Ik neem me voor voortaan beter te luisteren naar de adviezen van andere RR’s. Immers Ina had al aangegeven dat de potvissen niet zo speciaal waren en de papegaaiduikers wel. Ik moet toch nog maar een keer terug.
Voor mensen die ook graag potvissen of walvissen gaan kijken een toer van drie uur kost ongeveer 110 euro. Terwijl een tocht naar de papegaaiduikers maar 40 euro kost.
Foto's
