Help, daar komen de Chinezen !
Zuid-Holland
Nederland
Maranopreis
Help, daar komen de Chinezen !
Vandaag maandag, opruimdag. Die kranten kunnen bij het oud papier. Mijn oog valt op een artikel van afgelopen vrijdag. “Chinese geldpakhuizen overvol door lage Yuan”. Het Chinese overschot bedraagt nu een kwart van de hele uitstaande Amerikaanse staatsschuld en de totale deviezenreserve is door de grens van $ 3.000 miljard. Kern van het betoog is dat China in toenemende mate alles in de wereld opkoopt. Nou ja het zal, deze kan weg.
Hé, das ook toevallig in de krant van zaterdag staat naast het artikel “Baas is meestal grootste pestkop” , “1 miljoen Chinese miljonairs” en dat China de meeste miljardairs telt; 200 stuks. Dat is geen toeval meer, ik bedoel niet dat van de baas, dat is niet zo verrassend, maar die verhalen over de Chinezen. Moet er is even over nadenken.
4 juni 1989. De nieuwsmedia veroordelen scherp het neerslaan van het protest op het Tiananmenplein in Beijing, waar studenten met doodsverachting voor tanks springen, voor meer democratie. Individualistisch “wangedrag” past niet in het collectieve denkpatroon vinden de Chinese machthebbers. Schande, onderdrukking van vrijheid van de mens, vinden wij.
Negentiger jaren. Steeds meer Westerse fabrikanten vestigen zich in China, het land van onbegrensde mogelijkheden, de grote afzetmarkt lonkt.
Bali, april 2000. Het is bijna Nyepi, het Balinees nieuwjaar. Met onze vriendelijk gids Made bezoeken we een boeddhistische tempel, waar Chinese Balinezen hun jaarlijkse dodenherdenking houden. Made vindt het maar niets. “Die vreemde Chinese duivels hebben alles in handen” roept hij afkeurend. Dat er al Chinezen sinds de 15e eeuw op Bali zijn, betekent voor wat hem betreft niet dat zij daar thuishoren.
Siem Reap Cambodja, oktober 2005. Met onze tuktuk-driver Bun zijn we op weg naar de Angkor. Langs de toegangsweg wordt het ene na het andere hotel uit de grond gestampt. “Allemaal Chinees, daar valt niets aan te verdienen voor ons Cambodjanen”, moppert Bun en spuugt verontwaardigd op de grond en ratelt verder. “Ze komen in Chinese vliegtuigen, worden door Chinese bussen naar deze Chinese hotels gebracht. Met door het hotel bereidde lunchpakketjes gaan ze met Chinese gidsen ons Angkor bezoeken, straks ben ik werkeloos”.
Op Angkor wil ik een foto van een mooi beeld nemen. Voor mijn vinger de spanner kan indrukken, flitsen er twee Chinezen langs mij heen en gaan vrolijk kwetterend aan het beeld hangen. Langs mij heen kijkend, alsof ik daar niet sta, gebaren zij naar de groep achter mij, dat de foto genomen kan worden, waarna de volgende twee/drie van de ca. 100 man grote groep hun plaats innemen, om het proces te herhalen. We druipen af, dit wordt niks, niet wetend dat er in dat jaar van de drie miljoen bezoekers van dit wereldwonder er 1 miljoen Chinees zijn. De twee dagen dat we hier zijn, stuiteren heel wat Chinezen door het zoekerbeeld van mijn camera.
2006/2007; Beijing bijna klaar voor de Olympische Spelen. Bulldozers walsen strook na strook van de laatste oude hutongs plat, voor de aanleg van het nieuwe Peking. China opgenomen in de vaart der volkeren zeg maar, moderniseert
Juni 2009. Na lang aarzelen neemt onze trip in China aanvang. Via Hongkong belanden we met de lijnbus in Shenzen, een voor Chinese begrippen middelmatig grote stad van 6 miljoen inwoners. Wolkenkrabbers worden links en rechts per dozijn tegelijk gebouwd en zie je meerdere vestigingen van MacDonalds en Starbucks tussen al even mondaine winkels. Oeps, zijn we te laat om China te bekijken? In de provincie, op het platteland treffen we gelukkig een ander beeld, waarvoor je als westerse toerist komt; eenvoud, paardje, gammel vrachtautootje, minorities in traditionele kleding. Met dank aan de wet van grote getallen zullen we maar zeggen. Na Yunnan, naar Beijing, moet je toch ook bekijken. Een 12-baans! snelweg, met daarboven nog eens achteloos 8 rijbanen voert ons naar het hart van de stad. De volgende morgen naar de Verboden Stad. Busladingen met Chinese toeristen worden voor de deur afgeleverd, vandaag weinig westerlingen. De pech van mijn lengte wordt door de Chinezen handig omgezet in hun toeristengeluk. Aan alle kanten wordt ik voor het familiekiekje voor fotocamera’s gesjord. Ik maak me klein en glip naar de ingang. Binnenin zorgen gidsen met vlaggetjes, onder het motto “Follow the leader”, gelukkig voor enige orde onder de inmiddels met uniforme petjes uitgedoste autochtone toeristengroepen. Dan maar naar Hainan om aan het strand uit te blazen. Gezeten op het strand zien we verbaasd de Chinese families arriveren. De gezinnen paps en mams met kinderschare zijn uniform gekleed in Hawaï blouses met dito shorts en dragen een strooien hoed op de bol. Om het verschil te maken heeft mams nog wel een handtasje en schoenen met hoge hakken aan, op het zand! Ze staren met verwondering naar de zee en naar de al eerder gearriveerde gezinnen, die massaal door het zand wentelen, volwassenen voorop en vervolgens voor de afspoelbeurt incluis giga zwemband de zee in gaan. Dat zijn mensen die voor het eerst op vakantie gaan, denken dat dit passende kledij is en voor het eerst de zee zien, legt een gedienstige ober ons uit. Een hilarisch tafereel. Teruggekomen in Hongkong lees ik in de krant dat de middeninkomens van China al zo’n 15% van de bevolking bedragen, een slordige 200 miljoen neotoeristen! Jemi-nee.
Ergens in de zomer van 2020. We zijn Nederland ontvlucht, de Chinese toeristen zijn overal, het zijn net de bekende vliegen op hondenpoep. We zijn geland in de rimboe van donker Afrika om de pas 6 maanden geleden ontdekte ancient junglestad met zeldzaam en bijzonder wildlife te bezichtigen, zeg maar de “Juwel of Africa”. De taxi brengt ons naar de site. Ons Indiana Jones - gevoel maakt al gauw plaats voor berustende teleurstelling, als borden in het Chinees en Engels aangeven dat de toeristen van de Chinese sponsor voorrang wordt verleend en de wachttijd voor niet-Chinezen minimaal 7 dagen is. Een groep snaterende neotoeristen van bekende komaf schuifelt ons voorbij. Gelaten gaan we wat eten, bij het met lampionnen versierde eethuis, getver alweer fastfood noodles.
De wet van grote getallen kan me gestolen worden!
Foto's
