Surfbiken in Schipluiden

Door: Aunt jemima

Geplaatst op Apr 25, 2010

Bibberend zetten we ieder een voet op een surfplank. Onmiddellijk zakken de twee smalle dingetjes griezelig diep in het donkere water van de Vlaardingsevaart. We gooien ons naar voren, grijpen allebei een stuur en slingeren ons er om heen. Opgelucht, want de surfbike is niet omgeslagen, zakken we op de fietszadels. Het vaartuig is iets totaal nieuws. Daarom nergens de veilige bodem van een bootje of gangbare waterfiets. Alleen die twee plankjes, verbonden door een asje, met op elk een zadel en een stuur. 'Jezus, wat is dit eng', piept dochter benauwd. Tien minuten krampachtig trappen later zijn we zo'n tweehonderd meter opgeschoten. Afgunstig kijken we naar fietsers op het vasteland, die als engelen over de weg lijken te vliegen. Zijn desondanks blij wanneer de Vlaardingsevaart overgaat in een rustig natuurgebied. Toch komt opeens een motorboot met te hoge snelheid aanvaren. 'Niet doen papa', roepen de kinderen tegen de dikke man aan het stuur. Hij grijnst naar ons, maakt extra snelheid en daarmee hoge golven. Angstig zwetend zitten we ze uit. 'Een lul', stelt dochter deskundig vast. Op de terugweg krijgen we eindelijk de slag te pakken. Rustig peddelend wordt het opeens leuk. We deinen zelfs ontspannen mee als de dikke papa nog een keer langs komt. Bij de verhuurder manoeuvreren we de surfbike soepel terug op zijn aanlegplaatsje. Weer bibberend, maar nu gewoon vanwege de sportieve inspanning, liggen we op het grassige dijkje. Trots, omdat het eng was en we toch hebben doorgezet. Omdat we weer eens iets heel NIEUWS hebben gedaan.