Tiengemeten, nooit geweten, niet vergeten...
Zuid-Holland
Nederland
TravelGoom
Tiengemeten, nooit geweten, niet vergeten...
Onrust in het lijf. Gadverdamme wat is het hier stil. Ik word er ongemakkelijk van, krijg zin om heel hard hele vieze woorden te roepen. Maar ja, wie maak ik daar nou wakker mee behalve een paar duizend opschrikkende ganzen.
Leuk hoor die tips op RR maar ze vertellen er niet bij dat de rust hier die van een kerkhof overstijgt.
Ik ben op Tiengemeten en dat heb ik geweten.
Het duurt zeker twee uur voordat ik aan de stilte begin te wennen. Ik moet hier niet op zoek naar spanning, naar uitersten, naar een groots avontuur. Me gewoon overgeven, plat op mijn rug, pootjes omhoog, voorzichtig kwispelend naar wat het eiland brengt.
En dat is al snel meer dan ik had gedacht.
Stilte is maar relatief want hoe stiller het is hoe harder je schrikt heb ik ooit tijdens jeugdige spooktochten geleerd.
Met regelmaat schiet er een fazant vlak voor me de weg over afgewisseld met krijsende kieviten die me bij hun nest proberen weg te lokken.
Maar het ergste zijn de hazen.
De Sint pakt zijn boot terug naar Spanje, de Kerstman zit ergens in Finland geloof ik en zo vlak na Pasen weet ik waar die eier-verstoppers zich terugtrekken.
Soms ontwaar ik twee oren tussen het riet maar meestal liggen ze ongezien in het gras. Totdat je vlakbij bent en kleine hartverzakkingen je aandeel worden wanneer ze toch besluiten er vandoor te gaan.
Maar ik heb mijn sport gevonden. Ik zal die hazen op de foto krijgen, hoe snel ze ook zijn.
Tiengemeten bestaat uit Weemoed, Weelde en Wildernis.
De benamingen voor de drie landschapzones die het 7 kilometer lange eiland in de Haringvliet bestrijken. Weemoed staat voor het oudste stukje eiland. Hier staat de Herberg waarvan ik vanavond de enige gast zal zijn. Is wat, is het al doodstil heb ik nog een heel eiland voor mezelf ook.
Weelde is nat, een ondergelopen polder gevoed door het gat dat Natuurmonumenten in 2007 in de dijk maakte. Walhalla voor ontelbare vogelsoorten. Met een boekje in de hand leer ik wat brandganzen en gele kwikstaarten zijn. Zelf herken ik de lepelaar, de zilverreigers, de patrijzen, de steltlopers en nog heel veel meer.
Hoort een kakofonie aan vogelgeluiden ook tot de stilte?
Ik vind van wel.
Wildernis is het ruige rietland rondom een groot deel van het eiland. Een gebied waar een beperkte getijdenstroom voor een dynamisch moeras zorgt. Wegzakken tot aan de knieën is niet ongebruikelijk in dit grotendeels vrij toegankelijke gebied. Toch nog avontuur.
Als het laatste pontje vroeg in de avond de mensen in de Hoekse Waard heeft afgezet is Tiengemeten op haar zelf aangewezen. Met een boekje vol historische maar hilarische verhalen over het eiland geniet ik van mijn diner in de herberg. Buiten speelt het avondlicht met de wolken en het water. De ganzen komen met luid kabaal de polder in en trekken spreekwoordelijk hun pyjama aan.
Ik ga er nog even opuit, naar Weelde, en die naam klopt.
De avond is niet brons, niet zilver maar puur goud. Het moet een teken zijn.
De camera mag hard aan het werk, Tiengemeten laat zich prachtig zien, ik ben definitief om.
Die nacht weet ik wat 'nachtrust' betekent.
Tja, Tiengemeten, nooit geweten, niet vergeten…
Foto's
