Kleine dromen worden groot

Door: Tsjikatilo

Geplaatst op Oct 1, 2009

Tsja...dan heb je "inene" een kindje en ga je dat reizen toch eens relativeren...Het wordt immers een iets ander verhaal. Meer plannen en in het begin wat veiliger keuzes, maar willen we nog wel op reis...en waarom??
Vroeger als klein meisje zat ik ieder weekend bij mijn opa en oma met mijn neus in de National Geographic's, de Panda's (WNF blaadje) en de encyclopedieën die mijn grootouders hadden staan. Als een ware Livingstone in wording kon ik geen genoeg krijgen van de ontdekkingsreis over de wereld door middel van de plaatjes die aan me voorbij trokken en benijdde ik de fotografen die bevoorrecht waren om op die plekken te hebben mogen staan. Op een gegeven moment kreeg ik een pak ansichtkaarten van mijn opa die ik zorgvuldig koester(de). Hierop stonden geweldige bouwwerken als de Taj Mahal en de Borubudur, de Piramides en de Chinese muur. Ook kleurrijk beschilderde gezichten en mensen in de meest fantastische kledij prikkelden mijn fantasieën over hoe fantastisch de wereld buiten Nederland er uit moest zien. Wij kwamen als gezin op vakantie nooit verder dan Drenthe (ook erg mooi trouwens, maar dat terzijde) en die wereld leek dan ook onbereikbaar ver weg. Inmiddels heb ik op vele plekken van die kaarten (die nog steeds in mijn bezit zijn) mogen staan en vele op vele manieren kleurrijke personen mogen ontmoeten. De Taj Mahal van de kaart is in het echt nog veel mooier, maar ondanks dat hebben mijn jeugdfantasieën ook een zwart randje gekregen. De wereld leek zo prachtig en puur vanuit het oogpunt van een klein meisje in een huiskamer ergens in Apeldoorn, maar helaas heb ik nu ook de keerzijde mogen zien. De armoede, het slechte onderhoud van prachtige plekken, een prachtige kathedraal omgeven door troosteloze blokken beton waar mensen hutje mutje en soms ook in erbarmelijke omstandigheden wonen. De kleurrijke mensen die regelmatig alleen kleurrijk zijn als er toeristen op de stoep staan. De jungle die langzaam verdwijnt en de ijsmassa's die kleiner en kleiner worden. Reizen is prachtig en leerde mij de wereld beter begrijpen (maar soms ook juist minder), meer respect te hebben voor alles om me heen en me bewuster te maken van de luxe positie waar ik me in bevind. Het heeft alleen ook een onbevangenheid van me weg genomen en dat is wel erg jammer. Dat kleine meisje wat droomde van ontdekkingstochten door de jungle, het vinden van onbekende bouwwerken, het eten van 'rare' planten en beestjes en ontmoeten van onbekende stammen is niet meer. De jonge vrouw die met open mond een ezelskar na keek, vol goede moed aan een beker yakboterthee begon, en die een Masai wel erg lang aan het aanstaren was is ook niet meer. De ezels karren vind ik inmiddels gewoon, yakboterthee lekker en de Masai prachtig, maar niet meer staar waardig. Als ik dit zo opschrijf vind ik dat best erg en klinkt het wel erg verbittert...lees daar ajb doorheen want zo voelt het niet hoor! Het is waarschijnlijk de welbekende 'tempelmoeheid' (waar voor mij de betekenis; in een paar weken tijd zoveel tempels zien dat ze allemaal op elkaar gaan lijken en dus niet meer bijzonder zijn en eigenlijk stiekem zelfs een beetje saai aan het worden, aan hangt) is een beetje aan het toeslaan in het reizen lijkt het.
Hoe exotisch het land ook, iedere keer is er toch een soort van herkenning uit eerder reizen. De grootste spanning en magie is er af.
Ik kijk nu naar mijn zoontje die op dit moment nog onbevangen in het leven staat...Die ezels karren waarschijnlijk nog gewoon ziet rijden en waarschijnlijk na zal wijzen, die iedere tempel vol enthousiasme in zal rennen (wat ik ga proberen te voorkomen...eerst schoenen uit en er wordt niet gerend) om zich te vergapen aan de vele kleurtjes, afbeeldingen, godenbeelden en de lucht van wierook. Ik benijd hem stiekem een beetje dat hij nog niet weet hoe yakbotherthee smaakt en wormen met chilipoeder. Dat hij niet bij het zien van een zebra zal denken ...oh het is maar een zebra... helaas hangt er geen leeuw in zijn nek.
Wat zou ik graag de wereld opnieuw willen ontdekken door die kleine ogen. Hmmmm...eigenlijk is het wegnemen van wat magie niet eens zo slecht... Ik weet nl. wel hoe yakbotherthee smaakt en hoe het gemaakt wordt. Hoe machtig het voelt om door de Himalaya te lopen. Hoe geweldig mooi de woestijn in Namibië is en dat struisvogel in Zuid-Afrika een stuk beter smaakt dan hier....verrek wat een geluk dat de wereld zo ontzettend groot is, er nog zoveel te ontdekken valt en er nog een heleboel nieuwe vrienden te maken vallen.....Wanneer gingen we ook alweer????