Beloofd is beloofd.
Zeeland
Nederland
Doppie
Beloofd is beloofd.
Zaterdag 15 Mei 2010
Haar haren dansen een vrolijke omlijsting om haar uitbundig besproete gezicht, haar vragend stralende ogen kijken mij aan terwijl ze steeds hogere sprongen maakt op de trampoline.
“Kom je ook meespringen Karel ?”
“Ik wil heel graag met je springen, maar ik moet gaan.” antwoord ik terwijl haar tweelingbroertje zijn fietsje tegen mijn benen parkeert.
Traditiegetrouw zijn wij spaghetti wezen eten bij hun Opa en Oma op de tweede dag van het jaarlijkse Kwadendamme Bluesfestival.
Traditiegetrouw Bob ik onze auto afgeladen met drie personen meer dan het aantal officiële zitplaatsen heen en weer tussen het festivalterrein en het dorpje van onze gastvrije vrienden een steenworp verderop.
Traditiegetrouw waren zij die middag weer met drie generaties aanwezig bij eerste bands van de dag. De fleurig geklede kinderen vormen al spelend een mooi contrast met de grotendeels denimblauw en leerzwart gekleurde massa muziekliefhebbers die zich de eerste biertjes van de dag weer goed laten smaken.
“Volgend jaar gaan we samen springen, goed ?”, ik zwaai haar gedag en ren richting mijn ongeduldig wachtende passagiers. Een klein kwartier later ben ik Bob-af en geniet met volle teugen van de muziek en de twee bier die Opa mij in mijn handen drukt.
Zondag 31 Augustus 2008
De elfde editie van de 'Ride for the Roses' wordt gehouden in Goes, de fietstocht tegen Kanker zorgt voor duizenden fietsers op de Zeeuwse wegen. Wij rijden de korte route van 25 kilometer met een groep vaste bezoekers en vrijwilligers van het Kwadendamme festival.
Een makkie voor een getrainde fietser als ik die zonder problemen de 120 km uit zou kunnen rijden, maar in ons midden zijn twee steunpilaren uit de organisatie voor wie deze tocht een overwinning is na een slopende strijd tegen hun ziekte. In de stralende zon rijden we over de anders zo rustige landweggetjes in het Zuidbevelandse poldergebied
De tocht heeft voor ons die zomer een extra betekenis gekregen, het zwaard uit het logo van het KWF lijkt ook boven ons hoofd te hangen. In afwachting van de de uitslag van de onderzoeken leven we tussen hoop en vrees, gelukkig blijkt later de vrees ongegrond.
Zaterdag 14 Mei 2011
Haar haren dansen niet meer, haar kale koppie zit verborgen onder een roze bloemetjesmuts. Haar ogen lachen me nog altijd toe vanuit het door chemokuren getekende gezicht. Ze is nu weer even op haar sterkst en springt weer op de trampoline. Volgende week moet ze zich melden voor de laatste kuur, nu kan ze nog even twee dagen genieten bij Opa en Oma.
“Kom je nou nog springen Karel?”.
“Volgend jaar meisje, volgend jaar, ik beloof het.” en weg ben ik weer naar een traditiegetrouw overbeladen auto.
De muziek is geweldig en de stemming zit er weer goed in bij de andere bezoekers maar in mijn hoofd spookt een belofte. Ik kijk naar haar familie, die fantastische mensen waar je altijd welkom bent. Die mensen die leven tussen hoop en vrees, die aan hun kinderen hebben moeten uitleggen wat ze zelf maar nauwelijks kunnen bevatten.
Afsluiter Marcus Malone blaast laat op de avond mijn hoofd schoon met een spetterende combinatie van funk, rock en blues. Een van positiviteit overlopende persoonlijkheid die mijn bui een zet in de juiste richting geeft, de richting van de hoop. Volgend jaar gaan we springen, beloofd is beloofd, punt.
Zondag 4 September 2011
De veertiende Ride for the Roses wordt gereden in Aalsmeer, ik ben er niet bij, domweg omdat ik te laat was met aanmelden. De wegen vullen zich weer met duizenden deelnemers die geld inzamelen voor het Koningin Wilhemina Fonds.
Ik fiets mijn eigen route die grofweg gelijk is aan de Zeeuwse Ride van een paar jaar terug. Een rondje om de Oosterschelde over Noord Beveland, de Zeelandbrug, Schouwen-Duiveland en dan via de Stormvloedkering en de Veersegatdam weer terug naar huis. Ik doe dit rondje vaker, gewoon omdat ik dat leuk vind, de stilte van de smalle weggetjes en de prachtige vergezichten over de Oosterschelde zijn altijd de moeite waard.
Toch voelt het vandaag anders, mijn gedachten dwalen af naar al die duizenden die elk met hun eigen verhaal de pedalen rond draaien. Al die o zo persoonlijke verhalen van hoop en verdriet, van herstel en pijn. Ik ken niet de gezichten en ik ken niet de namen die er bij horen, maar ik ken wel de kern waar omheen het draait. Ik vertel hier mijn eigen verhaal, één van mijn eigen verhalen. Ik doe dat zonder namen, zonder gezichten, ik vul ze zelf automatisch in, net zoals iedereen dat doet bij zijn eigen verhaal.
Op de eenzame fietspaden langs de prachtige inlagen op Schouwen fiets ik in mijn eentje, maar in mijn gedachten sluit ik me aan bij die enorme groep in Aalsmeer. Die groep die rijdt voor de hoop, voor de hoop op genezing. De groep vol individuele verhalen, waar iedereen rijdt met zijn gedachten bij een vader, een vriendin of zomaar een willekeurige kennis.
De windkracht 7 op de Stormvloedkering probeert mij terug te blazen, tevergeefs, ik ben niet alleen. Met duizenden trappen we vereend de tegenkrachten tegemoet, de wind is geen tegenstander voor mij, zij blaast mijn hoofd schoon. Ik denk niet meer aan pijn en verdriet, ik stroom over van hoop.
Hoop en vertrouwen in de toekomst voor die dappere kleine meid, volgend jaar gaan we springen tot we niet meer kunnen, ze wachten maar even in die auto.
Vandaag rijd ik mijn eigen Ride for the Roses, vandaag rijd ik...
...voor haar.
Foto's
