Acherm… het jonge kuiken loopt ons piepend achterna als we tijdens onze wandeling met ranger Jos door de Texelse duinen lopen. Jos adviseert ons om het kuiken van de Grauwgans niet aan te raken want dan denkt hij dat je zijn moeder bent. Hij zal dan hardnekkig achter je aan blijven lopen en dat gaat echt snel rennend, zoals we even later ook zien als hij piepend achter twee andere wandelaars aangaat die ons voorbij lopen. Als hij de geur van de mens heeft zal moeder Gans hem ook niet meer accepteren als haar kuiken. Ook als het kuiken zijn ouders niet terugvindt, kan het nog steeds voor zichzelf zorgen. Hij is alleen voor bescherming afhankelijk van zijn ouders. Zolang hij zich maar blijft verstoppen in het gras en niet het open water op gaat kan het nog steeds goed komen. Met die gedachte lopen we, toch ietwat positief en tegelijkertijd bezorgd, maar weer door. Maar onze dochter heeft er wat meer moeite mee om zo’n klein schattig diertje achter te laten. We proberen nog andere oplossingen te bedenken, zoals bijvoorbeeld het beestje naar een opvangcentrum brengen. Onze gids vertelt ons echter, dat ze daar het beestje ook gewoon vrij zullen laten. Het is namelijk een grauwe gans die hier veel voorkomt en daardoor niet beschermd wordt. Zijn grootste kans op overleving zal toch gewoon hier in de duinen zijn. Tja, het leven is soms hard. Een uurtje later komen we op de terugweg weer langs dezelfde plek, maar we zien hem niet. Zou het kuiken weer terug bij zijn ouders zijn of heeft hij het niet overleeft?