Het is ruim na 15 juli. Het broedseizoen is voorbij en dus kunnen we vrij wandelen op de Oosterkwelder van Schiermonnikoog. Vanaf de Kobbeduinen lopen we in oostelijke richting, niet via de route dwars door de slenk. De vegetatie voelt vertrouwd. Veel doet denken aan de zoute west kwelder, maar er is meer, meer leven en ook dood. Restanten van wat ooit een konijn was, liggen midden op het pad. Het bloed kleurt de wervels rood. De buizerds hebben de feestdis verlaten. Ze zijn nog in de buurt, maar hun kreten komen van ver. Ze vieren het leven, hoog in de lucht. Even verderop geven parende hooibeestjes een vergelijkbaar signaal. De kleine vuurvlinder is wat meer bescheiden. Dan is het even stil. We lopen door om voor het middaguur op een mooie plek met uitzicht zijn. Aan weerszijden van het pad staan velden vol hagelwitte bloemetjes. Het grote aantal hier is al even zeldzaam als de bloem zelf. "Het lijken wel margrieten", roep ik enthousiast en hoor achter mij het woord Parnassia vallen. Er wandelt nog een ander echtpaar. Ze zijn op weg naar het Willemduin. althans dat is het plan. Uiteindelijk bereiken we alle vier de oostelijke duinen. Niet ver van elkaar, maar zeker op meer dan 1.5 meter afstand genieten we van het uitzicht op de uitgestrekte zandvlakte en op het wad. Dichterbij doet de overdaad aan blauwe zeedistel bijna pijn aan het oog. Op Schiermonnikoog is zeldzaam heel gewoon.