In juni verbleef ik een paar dagen met mijn zoon op mooi en rustig Schiermonnikoog. Het stormde flink en tijdens een strandwandeling werden we overvallen door een stortbui waardoor we drijfnat werden. Opeens zagen we in de verte beweging. Op het strand bleek een jonge zeehond, een huiler te liggen. Helemaal onder het zand door de harde wind. Het mooie dier bleek niet bang voor ons, en keek van een afstandje nieuwsgierig naar ons.
We belden Zeehondencentrum Pieterburen en overlegden met hen wat we moesten doen. Ze adviseerden ons het dier vooral te laten liggen: waarschijnlijk was de moeder in zee vissen en zou zij zo weer terugkomen. Ook de politie kwam door ons telefoontje nog even kijken en bevestigde dit.
Toen we later in het dorp de agenten tegenkwamen vertelden ze dat de moeder inderdaad was terugkomen. Eind goed, al goed...