Heimwee

Door: Dapau

Geplaatst op Jul 17, 2010

Heimwee

Ik ben een heimwee-persoon. En dan bedoel ik niet in de letterlijke zin van het woord, waar “heim” “thuis” betekent, maar meer in de zin van “een nostalgisch verlangen naar een plek, gebeurtenis, persoon, gevoel of sfeer”. Iedereen kent dat gevoel wel, maar de een heeft het wat sterker dan de ander. Bij mij is het zelfs zo erg dat ik het ruime tijd voor het vertrek van zo’n plek al voel aankomen en dat het zelfs al kan toeslaan. Ik krijg dan vaak een knoop in mijn maag en loop de laatste dagen al met een brok in m’n keel van het afscheid nemen. Met een melancholische blik, niet zelden verfraaid met een traan in een ooghoek, kan ik een mooi typerend landschap in me opnemen en al terugdenken aan die mooie tijd die we hadden nog ver voordat het afscheidnemen is begonnen.

Normaliter krijg ik dat gevoel zo halverwege de maand augustus. Mijn vrouw(!) Daphne zit in het onderwijs, waardoor wij genoodzaakt zijn om tijdens de schoolvakanties te reizen. Vanaf januari gaan we dan verzinnen waar we deze zomer naartoe zullen gaan. Vol optimisme roepen we dan dat we dit jaar maar es naar Zuid Amerika of naar Afrika moeten gaan om uiteindelijk zo halverwege mei te bepalen dat we toch maar weer naar Azië gaan, verslaafd aan dat continent als we zijn. Begin juni wordt het land (of de landen) en de route ernaartoe bepaald, eind juni betalen we het spoedtarief aan het visumburo en begin juli zitten we in het vliegtuig of de trein. Dat betekent dat we eind augustus weer naar huis moeten zodat het heimwee-gevoel half augustus kan beginnen.

Dit jaar is alles anders...

Vanaf eind november vorig jaar weten we dat er een kleintje aan zit te komen en dat het, als alles goed gaat, half augustus geboren gaat worden. In januari werd het dus niet “verzinnen waar we deze zomer naartoe zullen gaan”. In plaats daarvan was het uitzoeken tot/vanaf wanneer je mag vliegen als zwangere vrouw en als de sodemieter een reisje voor in de voorjaarsvakantie boeken. Niet te ver, maar wel zo ver dat je nog het gevoel hebt “op reis” te zijn geweest... Jordanië bleek de perfecte keus! Vanaf Jordanië is het aftellen geblazen. Aftellen naar mijn veertigste verjaardag in april, aftellen naar onze bruiloft eind juni en aftellen naar de geboorte van de kleine dapau.

Op het moment van schrijven zijn we “op huwelijksreis”... (een welkom en lief huwelijkscadeau van mijn schoonouders) Op dit moment zit ik in een voortent die aan een caravan vast zit en die caravan staat op een camping in Loosdrecht!! Om ons heen staan Hollanders, Duitsers, Belgen en Denen. Mensen die gewend zijn om op deze manier hun vakantie door te brengen. Sommigen hebben hun hele huisraad meegenomen, inclusief geraniums, papegaai, bankstel en stofzuiger!(ik lieg niet) We overleven hier tropische temperaturen, animatie-teams, moesson-achtige stortbuien en grote kleinburgerlijkheid. De camping ligt in het verlengde van de Aalsmeer-baan en om de 5 minuten komt er een vliegtuig over. En ik heb heimwee..

Heimwee naar Mongolië, Laos, de Filippijnen, heel Azië. Heimwee naar het reizen. Heimwee naar mijn dertiger jaren. Heimwee naar mijn ongetrouwde status, maar ook naar mijn trouwdag. Heimwee naar onze roestige oude Volvo die we moesten inruilen voor een oude Mercedes mèt stuurbekrachtiging zodat Daphne er ook nog mee kan inparkeren. Heimwee naar de bedoeïenen tent in de Wadi Rum woestijn en naar de voorpret die een verre reis met zich meebrengt. En ik heb nu al heimwee naar ons huurhuis dat we eind dit jaar gaan verruilen voor ons eerste “eigen” huis. En vooral ook heimwee naar de verwondering die ik heb als ik mijn handen op die zwangere buik leg en beweging voel. Heimwee naar zoveel dingen en allemaal tegelijk. Misschien zijn het de hormonen die de moderne zwangere man tegenwoordig ook mee moet voelen, maar ik voel het als heimwee.

Natuurlijk zie ik ook enorm uit naar de tijd dat we met z’n drieën de wereld verder gaan ontdekken. Of dat nou op de camping in Loosdrecht is of in de rimboe, de wereld is ons “thuis”. Met een melancholische blik en een traan in m’n ooghoek staar ik een 747 na, schrik wakker uit mijn dagdroom, zie mijn vrouw, haar mooie buik en besef... het is goed zo.