Maandblogthema: Ik Blijf.........bij jou.

Door: MathuBloom

Geplaatst op Oct 13, 2012

“Maarru,” vraagt hij betwijfeld “ga je dit keer ook een beetje blijven?”



Vol doel doorloopt ze haar tijd in Nederland. Met een hoofd vol dromen stapt ze op de fiets naar werk en elk evenement ontmoet ze zo goedkoop mogelijk. Het is een peulenschilletje dit doel te behalen want ze heeft er weer zo veel zin in.

Net terug van een jaar Oceanie ontdekken en daarna een jaartje scubaduiken in de wondere onderwaterwereld is ze nu aan het sparen om op weg te gaan naar de Amerika’s. Een nieuw mobiel huis om in deze westelijke richtingen op onderzoek uit te gaan. Bergen, bos en beekjes. Maar 15 maandjes ploeteren.

Daar staat hij, zekerdeweten, zonder haar innerlijke twijfel, op de LoveParade in Berlijn. Het contact gaat als vanzelf.
Een maand later zit hij op haar werkterras, en ‘s avonds onder een vallende sterrenhemel, met haar.

Het is zuur, of gemeen. En toch ergens ook wat zoet met een vleugje wetendathetgoedzit.
23, nog zo jong, nog zo veel te proeven, te willen, te kunnen en te mogen.
Springend van de godvergeten prikkels in zijn buik staat hij bij de bus terwijl thuis van alles liefs onder zijn kussen ligt te wachten.
Zittend, tranend, op een stoel op Schiphol vind zij een gedragen sok tussen haar dagboek en camera, van hem.

Een dag wordt een week, een week worden er twee, twee worden een maand. Ze vind een blauwe Toyota Corolla Stationwagon, maakt het weer haar thuis en begint aan wonderschone kilometers in verre, nieuwe werelden. Moeizaam zet ze haar benen weer op aarde, daalt ze neer van haar roze wolk uit de zevende hemel en zet ze haar roze bril af om er een groene voor in de plaats te zetten.
Het leven omarmt haar enthousiasme en ontvoert haar naar de tofste mensen, de kleinste huisjes, de bloemigste velden en de meest natte nachten.

Het contact verzilt, de beelden worden wazig, het gevoel wordt soepeler. Het nieuwe prikt in haar ogen en de ontwikkeling woekert door zijn aderen. Ze groeien in weelderige richtingen, verstrengeld met andere stengels of fiers op eigen houtje. Het leven is prachtig vergeetachtig, zuiverend, en dorstig.

In de jaren die volgen ziet hij haar 1 keer, in Nederland, op een feest van haar ouders, er waren nog vele anderen, hun gesprek duurde misschien 20 minuten, hun harten rijkten zo ver als dat mogelijk was in die vergulde nacht.
Ze zag hem 1 keer, uitgenodigd en nog gekomen ook, alles zeggende stilte bij het eerste weerzien, rust, een zucht, duidelijkheid.....maar hoe.

Het loopt ten einde, haar rekening, een trouwerij van haar broer, na vijf jaar is het weer eens tijd om in Nederland te kijken.
Via z’n zusje zijn er signalen dat ze weer eens komt aanvliegen, en niet voor een weekje. Maar ach, hij is bezig met afstuderen, verhuizen en andere gezelligheid. Wat komt, dat komt.

Een kraakpand, een mobile telefoon, werk en alle verzekeringen. De flow van het reizen zit nog helemaal in haar uitstraling als ze soms gewoon haar fiets en tent pakt om een rondje te ontdekken en kamperen. Alleen staat ze in het centrum van haar nieuwe stad, met een open gezicht zodat iedereen die het ziet haar kan aanspreken. Ze belt de paar nummers uit haar oude adresboekje en lift naar mensen die haar dierbaar zijn. Alleen dat ene nummer blijft ze overslaan.
Hij heeft het gelezen. Niet die emailtjes die ze 1x in de maand schreef het laatste half jaar, wat had hij daar mee gemoeten. Maar deze was anders: bij ‘Subject’ stond een Nederlandse stad……

De zenuwen gieren door haar keel, een bos met veren kietelt in haar buik, ze fantaseert weer over hun wederzien. Hij heeft gemaild en hij zou bellen als hij er klaar voor was, hoever kan ze haar geduld rekken.
Zijn leven staat even stil, zijn vriendin stelt vragen. Dat meisje waar hij ooit over vertelde is opeens terug, verneemt ze van zijn enthousiaste moeder, en ze kan zien dat het hem niet koud laat. Ze wil duidelijkheid. Hij wil haar zien.

Giechelend zit ze op de fiets, op weg zoals altijd, maar nu naar hem, naar waar ze al heel lang naar op weg is. Als ze aan belt moet ze plassen, als hij open doet stoppen alle zenuwen opeens met zingen, zakken haar schouders omlaag en vind ze rust en geborgenheid in zijn kloppend hart en vertwijfelde ogen. Hun omhelzing had eeuwen kunnen duren.

Een plek waar je voor altijd tevreden zult zijn is een vergane glorie, een verzonnen Utopia (zeer compleet omschreven door Fransje), een verheerlijkte droom. Toch voelt het alsof haar reizende ziel die plek heeft gevonden, het is alleen geen ‘waar’ maar ‘iemand’. Hier, naast hem, waar hij ook staat, is er compleetheid, rust en zorgeloosheid. Zij voelt en hij voelt, het is duidelijk….. en hoe.



“Blijven?” Vraagt ze geschrokken. “Bij jou, met heel mijn hart.”