Met de duim uitgemeten

Door: Boatontheroad

Geplaatst op Aug 25, 2009

Ik zit gebogen over een landkaart. De naam van mijn eindbestemming zingt rond in mijn gedachte, Oekraïne. Als ik me inbeeld dat ik wegzink in de kaart dan zie ik de strepen op de kaart vervormen tot wegen en kan ik steeds meer auto’s herkennen die zich over de wegen voortbewegen. Een enkeling haast zich door het verkeer, luid claxonerend naar een langzame paardenkar. Hoe kan ik hier terecht komen? Vanaf Schiphol vlieg ik waarschijnlijk in minder dan twee uur naar de luchthaven van Kiev. Ik zou ook kunnen gaan fietsen, maar hoelang ben ik dan wel niet onderweg? Hoeveel kilometers, hoeveel dagen? Als ik een auto had gehad was de keuze misschien al gemaakt. Nog belangrijker vind ik de vraag wat er te vinden is op de route die voert van mijn eigen huis in Nederland tot de kust van de Zwarte Zee. Ik ben benieuwd naar hoe ik het landschap en het klimaat zal zien veranderen. Ik hoop de route te kunnen proeven in gezelschap van plaatselijke bewoners. Wellicht bieden deze mensen me een kijkje in enkele regionale of nationale tradities. Door met ze te praten zullen ze mij blijk geven van hun mentaliteit. Ik zal de route onderzoeken met een liftbordje in mijn hand; de route wordt… met de duim uitgemeten.

Wat het inhoudt om te liften is dat je een paar zekerheden naast je neerlegt. Denk aan een vliegticket dat in zekere zin een garantie vormt dat je op je bestemming aankomt. Op dezelfde manier zou een hotelboeking de zekerheid moeten geven dat je een plek hebt om te overnachten. Door te liften reis ik ‘nothing inclusive’. Ik heb geen garantie dat ik wegkom van de plek waar ik begin. De ervaring leert dat op het moment dat je er oprecht vrede mee hebt dat niemand je meeneemt, je het snelst wordt opgepikt. Boosheid en frustratie die kunnen ontstaan doordat het allemaal langer duurt dan je aanvankelijk hoopte, hebben over het algemeen tot gevolg dat je nog langer moet wachten. Wilt u een boze lifter in de auto? Ik niet, dus glimlach aan.

Een geheim schuilt in het leggen van contact met de bestuurder. Liften is niet wachten op een auto die stopt, liften is meerdere keren de vraag stellen of je mee mag rijden. Het gebrek aan directe communicatie vraagt om non-verbale bronnen. De meest bekende daarvan is natuurlijk de opgestoken duim, die in ieder geval binnen Europa overal wordt begrepen. Daarbij zoek ik oogcontact met de bestuurder, omdat mijn vraag aan hem of haar is gericht. In mijn houding ben ik open, terwijl ik al mijn energie focus op de bestuurdersstoel in de naderende auto. Is er een reden om niet voor me te stoppen? Kijk maar goed, want ik heb niets te verbergen. In mij schuilt geen kwaad. Waarom zou je me laten staan? Soms slaag ik erin om op deze manier een soort van mentale blokkade op te bouwen die bestuurders motiveert om te stoppen. Ik denk dat ik wel overtuigend ben in het etaleren van betrouwbaarheid. Vertrouwen, dat is toch waar het om gaat.