Midden juli besloten Peter en ik na onze visumaanvraag voor China om even lekker uit te waaien aan zee in Scheveningen. Het was al jaren geleden dat ik hier voor het laatst was en bovendien hadden we mooi strandweer.

Na een lekkere lunch lopen we met de schoentjes in de hand en de voetjes in het zand richting de zee. Het blijkt dat wij niet de enige zijn met Scheveningen als idee, het strand ligt vol met zonaanbidders op badlakens of strandstoelen, hier en daar met een parasolletje of windscherm erbij. Er wordt zelfs gezwommen en ook gesupt.
We zien de voor Scheveningen zo kenmerkende Pier en het reuzenrad dat zich nu ruim één jaar Europa’s eerste reuzenrad boven zee mag noemen. Maar het zijn niet deze bouwwerken die mijn aandacht trekken, nee die credits gaan naar de vrolijke afbeeldingen uit Dick Bruna’s Nijntje-collectie. Ik had ze al wel eerder gezien deze iconische figuren op palen, maar niet eerder zo bewust als nu.
Het was deze zebra die me deed stoppen voor een eerste foto van de zogenaamde verdwaalpalen die ervoor moeten zorgen dat kinderen gemakkelijk hun papa en mama kunnen terug vinden. Parasolherkenning kan je immers bij de verkeerde handdoek en daarbij behorende paps en mams uit laten komen. En waarschijnlijk is het als ouder zelf ook wel gemakkelijk om een duidelijk herkenningspunt te hebben.

Als ik een plekje uit had moeten kiezen op dit strand, was ik hier gaan liggen. Dankzij ‘Nijntje in de dierentuin – op z’n Brabants’ verschijnt er direct een glimlach op mijn gezicht bij het zien van dit dier dat hierin beschreven wordt als een heel schón pèrd mee striepkes op de rug.