Verscheurd

Door: Agrotewal

Geplaatst op Dec 31, 2014

Jaren geleden was er een jong meisje wat droomde van verre reizen. Ze wilde de wereld ontdekken en zou vast journalist of fotografe worden.
Tot ze verliefd en veel te vroeg voor de eerste keer moeder werd. Een tienermoeder die geen echte jeugd heeft gehad. Samen met haar ouders zorgde ze voor haar dochter en ging nog steeds naar school.
Een nieuwe liefde lag in het verschiet. Nog steeds piepjong trouwde ze met haar grote liefde, stopte met school om zelf voor haar dochter te zorgen en samen brachten ze 5 prachtige kinderen groot.

Na de pensionering van haar man, stak het reisvirus de kop weer op. Wat zou het toch mooi zijn om samen de wijde wereld te ontdekken en dan geen vakantie van een maand, maar voor langere tijd van huis weg.

Toegeven aan het reisvirus betekent wel het opzeggen van een onwijs leuke en goedbetaalde baan, de twijfel slaat toe. Maar de tijd staat niet stil en het dromen over verre reizen met de camper neemt toe.
Eén zoon woont nog thuis en de jongste dochter is pas samen gaan wonen. Het zou dus moeten kunnen, tenslotte zijn de kinderen volwassen en voor de katten kan door zoonlief worden gezorgd. Twijfels te over, redden de jongste kinderen het wel zonder een moeder om tegen aan te leunen, die de meeste problemen oplost of gladstrijkt.
Alle voor-en nadelen worden op een rijtje gezet en begrotingen gemaakt over rondkomen van één pensioen en AOW.
Een sprong in het diepe volgt, baan opgezegd en er worden plannen gesmeed.

Het kleine meisje is een vrouw geworden met dezelfde verlangens. Het ontdekken van andere landen, flora en fauna, landschappen en nieuwe mensen ontmoeten. Nog steeds wil ze verslag leggen met beelden en woorden. Een passie die zich moeilijk laat verklaren. Maar vast door andere RR's begrepen wordt. Ze moet gewoon weg om weer een compleet mens te worden en misschien om iets in te halen van een verloren gegane jeugd. Er is geen spijt voor het pad wat ze gevolgd heeft, maar nu wil ze een andere kant op, even niet zorgen en klaar staan voor anderen. Gewoon de dag plukken zolang het kan.

Maar oh wat is het lastig om voor jezelf te kiezen en tegen de mensen die je liefhebt te zeggen, het ga je goed, ik zie je over een maand of 5 weer. Banden doorsnijden en een andere weg inslaan, geen knuffels van dochterlief en kleinkinderen, geen spelletjes doen, niet samen winkelen, samen koken of zomaar lekker bijkletsen, wat doet het pijn.

Is dat het waarom ik me zo verscheurd voel, soms mijn kussen nat maak met mijn tranen en nog niet kan genieten van een geweldig vooruitzicht.

Maar dit weekend is het zover, we gaan maanden weg, maar laten de kinderen en kleinkinderen achter en niet te vergeten een vader op leeftijd.

En mocht het nog niet helemaal duidelijk zijn, het kleine meisje met de grote dromen, ben ik.