Filmsterren en fotografen in de AWD
Noord Holland
Nederland
Agrotewal
Filmsterren en fotografen in de AWD
Wat te denken van een dagje uit, in plaats van thuis je verjaardag vieren? Lieve vraag van mijn lief. Dat hoef je tegen mij geen twee keer te zeggen. Dus afgelopen zaterdag op een van de mooiste dagen van het jaar gingen we naar de AWD. Onze zoon, pasgeboren kleinzoon en schoondochter wilden ook wel eens met eigen ogen zien waaraan ik zo verslaafd ben geraakt.
Prachtige wandeling, wel een beetje door stappen, want onze kleinzoon van 6 weken oud had niet veel geduld en wilde graag gewiegd worden. Direct bij de ingang prachtige zwammen en libellen gezien, dus mijn dag was al geslaagd. Op het parkeerterrein had ik al gezien dat het erg druk was, maar dacht dat het bij de vossen wel mee zou vallen. Het is tenslotte 3 kilometer lopen en niet iedereen heeft dat er voor over. Ik had niets te klagen, prachtig weer, lekkere temperatuur en goed gezelschap. Veel herten gezien, padjes, vlinders en zelfs een verdwaalde rups.
Tot we bij het gebied kwamen waar de vossen meestal te vinden zijn. Mijn ogen vielen bijna uit de kassen, in een pittige rij stapten een groep fotografen door, veelal vergezeld door karretjes met camera's, lenzen en gigantische statieven. De vergelijking met een filmstudio kwam in me op.
We besloten nog een rondje om te gaan, in de hoop dat de fotografen op zouden lossen in de lucht. Na meer dan anderhalf uur kwamen we terug en wat we toen zagen tart ieders verbazing. Het hele pad lag vol met fotografen, zeker 20 die allemaal hun camera richten op een eenzame vos. En tot overmaat van ramp, kwamen de meest vreemde etenswaren te voorschijn. Hondenbrokken, kattenbrokjes, koeken, nootjes en zelfs een kipfiletje heb ik voorbij zien komen. Dat alles om de vos te verleiden langer te blijven zitten. De vos wist van gekkigheid niet wat te doen, hier een hapje daar even snuffelen. Maar waar ik al bang voor was, Reintje was het vrij snel zat en koos het hazen- of moet ik zeggen vossenpad. Ik besloot de fotografen vast te leggen in plaats van de vos. De groep bofte want een andere vos liet zich ook nog even bewonderen. Wat een zot gezicht om mensen zich zo te zien uitsloven om maar niets te missen.
De schemering beloofde er eentje te worden om lang te herinneren dus gingen we op weg naar huis nog even naar de Hondsbossche Zeewering, die behoorlijk veranderd zou zijn. Ik werd hierin zeker niet teleurgesteld, een prachtige zonsondergang waar niet alleen ik, maar ook veel anderen nog lang aan terug denken. De zeewering was onherkenbaar. De dijk is omgetoverd tot een heus duingebied met een breed strand. Heel mooi om foto's te maken met het jonge helmgras op de voorgrond. Een aanrader om daar eens naar de grote verandering te gaan kijken er zouden ook heel veel zeehonden uitrusten op het nieuwe strand.
Op het moment dat zon verdween achter de wolken besloten we een patatje te eten in Callantsoog. Ik moest er een sprintje voor trekken om op tijd te zijn, want als een dot slagroom op de taart, kwam de zon weer te voorschijn om even later in de zee te zakken. De hemel leek in brand te staan, wat een kleurenpalet heeft moedertje natuur ook in Nederland soms voor ons in petto. Ongelooflijk op 18 oktober om zeven uur 's avonds kwamen toeristen nog van het strand en liepen mensen met slippertjes in de hand door de branding. Met zere voeten van het lopen maar helemaal voldaan kwam ik thuis.
Foto's
